Grudniowe dni takie krótkie. Za 10 dni będzie ten najkrótszy. Raz był śnieg, ale widziałam go przez szybę jeno. Teraz dmie i trochę pada. Przywykłam już nawet do tej "bytomskiej" pogody.
Mam 27 lat i jestem fizycznym wrakiem ostatnio. Może to racja, że jak już raz człowiek się zbada i coś wyjdzie, to potem jest coraz ciekawiej. Straszne bezformie dolega mi ostatnio. I nawet brak apetytu! A jak żarłok przestaje się opychać, to musi mu coś być. Oby to się już niedługo ciągnęło, bo chyba oszaleję czując się jak emeryt.

W międzyczasie działo się sporo - nasze dwudniowe pierniczenie z Noelle, kompletowanie Szlachetnej Paczki, Maraton Pisania Listów. Teraz już luźniej - zostaje "tylko" doktoracik, artykuły, konferencja i wyjazd. Wpadłam w pracoholizm. O różne -izmy bym siebie podejrzewała, ale nie ten, a tu taka niespodzianka. Ciekawe, czy to jakaś sublimacja.

Oglądam "Przystanek Alaska" i chcę tam być. Zwłaszcza teraz, kiedy zostały mi tylko moje sprawy i ja sama zostałam samej sobie.
Maurice - w porze świąt liczba samobójstw drastycznie rośnie
Chris - dla wielu ludzi to stresujący okres
Maurice - przez cały rok człowiek żyje normalnie, ma przyjaciół pracę swoje miejsce w społeczeństwie. nagle, w połowie grudnia zaczyna się czuć jak outsider
- Chris - to samotność.
Maurice - rodzinny charakter świąt sprawia że samotni ludzie czują się pokrzywdzeni niczym głodni włóczędzy którzy patrzą przez okno jak ktoś ucztuje

Mam kilka trupów w szafach. Różnych. Rzeczy, relacji, przyzwyczajeń, które powinnam zamknąć jednym szybkim cięciem, ale leżą w szafie, bo mogą się jeszcze przydać? Albo bo same nie chcą dać się wyrzucić. Czasem ożywają i wychodzą z szaf i żyjemy sobie w całkiem niezłej komitywie. I się wydaje, że zmartwychwstały. Ale potem znów umierają i wracają do szaf. Dobrze to czy źle? Ostatecznie, lubię cmentarze. Nie wiem tylko, jak to pogodzić i samej się przez to nie stać grobowcem lub w najlepszym razie skansenem.

Zimno.