A, piszę se codziennie, bo się wylewa! Zawsze się wylewa w momentach depresyjnych albo euforycznych. Tych drugich jest mniej z tego oczywistego powodu, że - jak ktoś już kiedyś odkrył - w życiu piękne są tylko chwile. Następnego potoku radości spodziewam się mniej więcej w sierpniu, ale kto wie, może prędzej też coś mnie zaskoczy. Chętnie się dam. Dziś w zasadzie coś mnie zaskoczyło pozytywnie, radości wprawdzie nie wywołało, ale pomogło przywrócić bilans na zero chociaż. Mianowicie - była ta konfa. Poszłam tam na improwizacji, ale improwizacje zwykle dobrze mi wychodzą, więc nie było źle. Konfa była o jedzeniu, a ja mówiłam o weganizmie, o czym dokładnie to już mniej istotne tutaj. Bałam się, że mnie zjedzą albo co, a mi zabraknie siły, żeby cokolwiek zrobić, ale nie. Jeden kolo mnie wnerwił, owszem, ale wypowiedzią na inny temat. Mianowicie - jego zdaniem nie będzie żadnych katastrof naturalnych, bo postęp technologiczny nam pomoże! Niby fakt - pomoże tylko bogatym. Jak więc rozwiązać problem w biednych krajach? No, muszą nas po prostu dogonić poziomem rozwoju. Hah. Tak. Poczekajmy, aż nas dogonią. Grunt, że nas postęp uratuje. No, nieistotne. Debata generalnie była merytoryczna i nawet mimo wewnętrznej rozsypki mogłam w niej uczestniczyć. Poza tym - miałam co jeść! Była wegańska zupa i kanapsy z tempehem. Z Dobrej - kawiarni, w której pracują np. osoby z zespołem Downa. I opłata nie wynosiła 3 bańki, bo i tak czasem jest, a 3 dyszki. Naprawdę fajna konfa. I natrzaskane już sporo punktów, a przecież podobno nic nie robię. Hajsy powinny być w przyszłym roku. Wiadomo - punkt do punkta i będzie kokosza [jakie to suchośmieszne! zrozumie to tylko ten, kto robi doktorat]
Potem mi mina zrzedła. Poszłam do ulubionego swego miejsca w tym mieście i było... do dupy. Za dużo skojarzeń już. Powoli się duszę w tym mieście, o domu nie mówiąc. Coraz więcej miejsc spalonych. A w chałupie jestem wiecznie ta zła, więc też nic tam po mnie. Czas się chyba pakować i znikać, gdzieś za siódmą górę, za siódmą rzekę. Wylazłam więc i tak się snułam po mieście bez celu w deszczu. No bo niby dokąd mam się spieszyć? Czułam się jakaś taka... bez afiliacji. W domu persona non grata, na uczelni nie co dzień można siedzieć, nie ma Hiva, z którym w kryzysowych sytuacjach smarkaliśmy sobie w rękawy obżerając się słodyczami. Kiedyś można było uciekać w pracę, ale to też nieaktualne. I tak łaziłam. Ciążyły mi w torbie 2 komplety kluczy, z których użycie któregokolwiek byłoby problematyczne. W końcu jednak wróciłam do chałupy, z pocieszeniowym piwem. Jedzenie, piwo i muzyka trochę pomagają. A jutro kolejny dzień. Uczelnia, konfa, film, na który po xxx próbach wreszcie ktoś zareagował entuzjazmem i przyjdzie. Dobrze, że czasem życie zmusza do uczestnictwa w nim. Wtedy się trzeba pozbierać i robić dobrą minę do złej gry. Ściemniać na zewnątrz, że jest wszystko pod kontrolą. Ściemniać też samemu sobie przy okazji.
Zimno dziś. Na (nie)szczęście mam ciepły sweter. Żółty!

Szlag,