sentymenty

W środę kolejna konferencja, znów w Warszawie. Dotyczy w sumie wszystkiego, co idzie wpakować w lata 80., więc ja się zajmę życiem rozrywkowym, bo już właściwie wszystko mam przygotowane od jakiegoś czasu. W praktyce moje przygotowania polegają na tym, że oglądam stare zdjęcia i patrzę, co jest na stołach i na ludziach, czytam wywiady, które jakiś czas temu zrobiłam i sobie wyobrażam ówczesne bary, kawiarnie i restauracje i wzdycham ciężko, bo jakąś niezrozumiałą nostalgię odczuwam na myśl o tych czasach minionych, w których nigdy nie żyłam i które prócz swoistego uroku dużo przyniosły zła. Jak każde czasy. Przeglądałam więc wczoraj tę stronę - http://retro.pewex.pl/ i trafiłam tam na wzmiankę o pewnym serialu. Korzystając więc z hivowego chomika pościągałam prawie cały pierwszy sezon i oglądam "Matki, żony i kochanki". Hiv się załamał. Pamiętam, że oglądałam to z mamą, jako mała dziewczynka, miałam może 6, 7 lat. Leciało w niedzielę wieczorem i potem trzeba było już iść spać. Bardzo ten serial lubiłam, choć guzik z niego rozumiałam. A te panie tam mi się wydawały takie z klasą i dorosłe, jak ja nigdy nie będę. Tymczasem dziś jestem prawie w ich wieku. Cóż. Zupełnie ich nie pamiętałam, ale przy pierwszym odcinku wybrałam sobie swoją ulubioną bohaterkę - ma na imię Wiktoria, jest nieco dziwna, łazi w lumpach i młodość spędziła w Bieszczadach. I ma nieślubnego syna. Poza tym wiele nas łączy. Idę oglądać dalej, a w środę nie wiem, co powiem.