Warszawaaaa da się lubiiiić

Wczorajszy mój dzień zaliczam do najbardziej surrealistycznych i czapowych w tym roku. Otóż postanowiłam wybrać się do stolicy, aby przekonać się, czy mam może jakiś talent i odrobinę farta. Farta nie mam, co do talentu też nie jestem pewna. Szło o jeden konkurs, którego - zgodnie z przewidywaniami - nie wygrałam. Nie jest to oczywiście żadna porażka. To tylko permanentny brak sukcesów. Pomimo starań i tak wszystko chuj. Trudno jest coś wygrać. Jak dotąd największym moim sukcesem nadal jest 10 kilo ziarna na wiejskich dożynkach przed 15 laty. Do tego był pęczek pora. Innym razem wygrałam sesję z jakimś nawiedzonym coachem. Przez skype'a. Nie skorzystałam rzecz jasna. Pani, na wykładzie u której się przez przypadek znalazłyśmy, nie była zbyt przekonywująca. Puściła listę, by nam posyłać newslettery i na koniec wyczytała mój numer wręczając mi magiczny kupon na konsultację z trenerem rozwoju osobistego. A mówię, że znalazłyśmy się przez przypadek, bo spodziewałyśmy się raczej bardziej filozoficznego rozkminiania tego, jak dążyć do szczęścia, tymczasem babeczka biegała po sali i kazała nam krzyczeć hasła w stylu 'jestem największym cudem świata!'. Także ten. Aha! I w zeszłym roku wygrałam różne nawet fajne książki i tablet, w którym nie śmiga mi internet, ale którego nikt nie chce kupić. Do tego były 3 dyplomy, każdy od innej firmy, która objęła patronat nad tamtym konkursem. Wszystkie trzy z błędem (kurwajegotwojamać!) w moim nazwisku. Kiedy opowiedziałam to wszystko Lipie, powiedział:

- Kiedyś na pewno wygrasz coś dużego i sensownego. Np. krowę. 

Krowy wczoraj nie wygrałam, pewnie dlatego, że nie ona była nagrodą. Co za pech. No w każdym razie pojechałam sobie na dworzec, bo siedzenie w domu generalnie mi nie służy. Na cud i hajs liczyłam oczywiście, ale nie łudziłam się jednak za bardzo. Miałam za to nadzieję na jakąś przygodę. I zaczęło się bardzo prędko. Jeszcze u siebie w autobusie spotkałam p. Romana, tego mojego znajomego kloszarda. Siadłam obok niego, a on mi opowiada, że jutro idzie na pogrzeb swojego znajomego. Mówi mi kogo, pyta, czy go znałam. No znałam z widzenia. Koleś miał 28 lat i zmarł na serce, ponoć błąd lekarza. P. Roman mówił, że jest wstrząśnięty, bo bardzo tego szczuna lubił, że mu pomógł kiedyś bardzo i takie tam i że to straszne, taki młody. Był naprawdę załamany, do tego stopnia, że aż mu łzy pociekły. Zapowiedział, że ogoli się, ubierze i pójdzie na pogrzeb, a potem to nie wie co, chyba linę weźmie i do lasu pójdzie. Okropność. P. Roman to przecież cholernie twarda sztuka, a wczoraj naprawdę nie wyglądało to wszystko dobrze. Mam nadzieję, że czegoś nie wywinie. Nawijałam mu jakieś dyrdymały, że to i tak nikomu już nie pomoże, że przecież ma psa, za którego jest odpowiedzialny i co ten pies niby bez niego zrobi i takie tam. Powiedział, że mnie usłucha, ale cholera go wie. To takie smutne preludium. 

Pociąg był do bani, bo bezprzedziałowy. Nienawidzę tych siedzeń ustawionych jak w autobusie. I są takie niewygodne, wyprofilowane w tak głupi sposób, że łba człowiek za cholerę nie może se dobrze ułożyć. No ale dobra. Wysiadłam na centralnym, kupiłam se bilecik powrotny i jęłam się zastanawiać, co mam z sobą przez kolejne 3 godziny począć. Pomyślałam nawet, żeby odezwać się do znajomych z Woodstocku. Albo z Bieszczad, bo co niektórzy akurat w Wawce przebywają. Ale potem stwierdziłam, że się nikomu narzucać nie zamierzam. Niech się sami domyślą, że tam jestem. Logiczne. Polazłam więc sobie na uniwerek, w którym przed 2 czy 3 tygodniami byłam na konferencji. Zaczynam się do stolicy przekonywać. Jest całkiem niezła. Może nie taka super jak Wrocław czy Poznań, ale niech tam. Doczłapałam na Karową, kupiłam sobie kawsko i poszłam siedzieć w instytucie socjologii. 1,5h tam spędziłam, zapisując w kajecie swą gonitwę myśli. Czułam się ździebko głupio, bo co ja niby w tej Warszawie robię na jakimś uniwersytecie nie moim, na którym przebywać wcale nie muszę. Przeczuwając, że podróż moja uhonorowana żadną gratyfikacją nie będzie. Ale no dobra. Kiedy już się nasiedziałam, wylazłam sobie na Krakowskie Przedmieście. Bardzo fajne jest. Porobili już trochę świątecznych iluminacji, na Placu Zamkowym stoi wielka choinka z prezentami, ludzie też już w nastrojach świątecznych. Nawet uśmiechali się do mnie! Zaczepili mnie też mormoni, a właściwie mormonki. Łamaną polszczyzną ze mną chwilę gadały, wręczając mi karteczkę z adresem strony internetowej i powiedziały, że mam śliczne bucik. No dziwne rzeczy. Doszłam wreszcie na Stary Rynek. Tudzież Rynek Starego Miasta, bo to u nich się inaczej przecież nazywa. I zdziwiłam się bardzo, że taki jest malutki. Na środku stała kolejna choinka, część rynku była w remoncie no i generalnie jest naprawdę niewielki, a przebywając na nim ma się wrażenie, jakby się było w pudełku. Taki mały zamknięty plac. Na tym to placu doleciały mnie dźwięki strun, więc idę, patrzę, a tam jakiś gość na gitarze gra i śpiewa sobie. Był starszy, brudny, siedział na plecaku i na zdezelowanym wiośle coś tam próbował tworzyć. Ostatecznie nawet nieźle mu szło, właśnie przez to, że to takie surowe było. Przeszłam obok niego, idę dalej, patrzę, a tam jakiś dzieciak sobie biega i piłkę kopie. Kopnął, piłka poleciała dość daleko i dzieciakowi podał ją koleś bez nogi. Szedł z kumplem o kulach i zbierał kasę na protezę właśnie. Ale podbiegł na tych kulach i kopnął piłkę. Świetnie przecież. Przeszłam rynek wokoło, co dużo czasu mi nie zajęło i stanęłam ostatecznie przy wioślarzu. Oczywiście nie minęło dużo czasu, kiedy zaczął ze mną gadkę. W zasadzie standardowa historia. Od 27 lat żyje na ulicy, we wszystkich polskich miastach grywał, ale w ogóle to na piechotę całą Europę zwiedził i śpiewa w 7 językach. I alkoholikiem jest i się tego nie wstydzi. Miał kobietę, ale zamarzła. Wtedy myślał, że się zabije, ale Bóg go ocalił. Po coś go trzyma na tym padole. No i okej, bo on może sobie tu być. On się nie boi, bo i czego. Generalnie nie ma się czego bać, bo co ci ktoś może zrobić. Ktoś czy coś. Trzeba być od okoliczności zewnętrznych niezależnym. Takie rzeczy opowiadał i - co ciekawe - sypał cytatami z Pisma jak z rękawa. Co wątek, to coś z Biblii wplatał. Taka osobliwość. Długo jednak z nim nie pogadałam, bo musiałam iść w umówione miejsce. Tam było sporo ludzi, ale nie tak dużo, jak myślałam. Przyszła babeczka i gość w garniturze, pogadali trochę o tym konkursie, powiedzieli, komu przyznają nagrodę. Można było wrażenie odnieść, że laureatki doskonale o tym wiedziały, a w ogóle to były w branży znane już. Coś tam opowiedziały o sobie po czym uroczystość zakończono. A nie, pardone! Zaproszono na poczęstunek. Na stole stały: orzeszki ziemne, krakersy oraz chipsy. Jakże wytwornie! Było też wino. Chwyciłam lampkę i stanęłam sobie przy oknie. Obok mnie stanęła jakaś babeczka, ale niespecjalnie chyba miała ochotę na dialog, więc zrezygnowałam. Czułam się coraz bardziej jak ufoludek, toteż kiedy w zasięgu mojego wzroku pojawiła się jakaś parka, której dobrze z oczu patrzyło, posłałam im uśmiech i tak się zaczęła nasza znajomość. Ona pracowała na uniwerku, ale bardziej w administracji. Miała 32 lata, czarne oczy, czarne włosy, humor też raczej czarny i była jego towarzyszką. On był jej znajomym, rozgoryczonym brakiem sukcesu. Poznali się przed laty w bibliotece, a teraz się przyjaźnią. No, wiadomo, jak to z tymi przyjaźniami jest. W ogóle to oboje byli bardzo elokwentni, wygadani, dużo wiedzieli i szło z nimi o czymś sensownym pogadać. Szybko się okazało, że ten ziom jest politykiem, kandydował ostatnio i w ogóle. No więc zaczęliśmy dialog, a tymczasem ze stołu zaczęto sprzątać szkło. Byliśmy oburzeni.

- Mam butelkę z wodą. Możemy wylać i przelejemy wino! - powiedział on. 

Poleciał nam po jeszcze jeden kieliszek, wychyliliśmy go, capnęliśmy orzeszków na drogę i poleźliśmy do szatni po kurtki. 

- Masz pociąg dzisiaj?

- Mam. Za 3 godziny.

- To chodźmy na piwo. 

No i poszliśmy. Wylądowaliśmy w jakimś ponoć irlandzkim pubie. Multikulti tam było jednak, bo pub irlandzki, muzyka amerykańska i to ta najgorsza (także umcyk-umcyk), na ścianach tureckie poduszki, a w tle zapach indyjskich kadzideł, sandałowych. Ale siedliśmy sobie. Co ciekawe - w tym pubie zamówienia zbierała kelnerka, jak w restauracji! I żreć też tam było można. W Poznaniu tak nie jest, ewentualnie orzeszki można kupić. Przy piwie prowadziliśmy nader ciekawe rozmowy. O multikulti właśnie. W tym kontekście opowiedziałam o szoku 2-letniej Idki, kiedy po raz pierwszy ujrzała czarnoskórego. W tej właśnie chwili na sali pojawił się czarny i uśmiechnął się do nas uroczo. Co tam jeszcze... Rozmawialiśmy sobie o kinie i o książkach. On opowiadał o swojej partii. Lewak (sam tak twierdzi). A ona centrowa. Całe to wszystko było takie trochę lewackie. Mówię to pół żartem, bo ostatnio z Kamalą się z takiego gadania śmiejemy. Wszystko nagle lewackie. My same też. Łazimy do lewackich knajp, słuchamy lewackiej muzyki, jesteśmy wege. A wiadomo, że dzisiaj wege, jutro homo. Wszystko, co jest jakieś takie kapkę inne już jest lewackie. Moi wczorajsi znajomi stanowili dość dziwny, osobliwy duet, więc to też było lewackie. Wieczorek z lewakami. No w każdym razie rozmowy się toczyły różne, całkiem na poziomie. To jest to, czego mi na co dzień brak. Idzie się do knajpy i gada o pierdołach dnia codziennego. Też ważne, ale jakieś dyskusje o innych rzeczach też by były spoko. 

Wszystko to było takie trochę na pałę, bo ja nie pamiętałam, jak ona miała na imię, oni nie pamiętali jak ja i w ogóle. Mimo to powstał pomysł, by zmienić lokum, bo centrum to wiadomo - drogo i tak sobie. Oddałam się w ich ręce więc i pojechaliśmy... na Pragę. Tam była knajpa o nazwie Skład Butelek. Można zalinkować i się zapoznać. Generalnie straszna speluna. Wystrój, włącznie z łazienką, trochę przypominają zlikwidowany już OdZysk. Jest dziwny barman, towarzystwo jak z filmu, piwo w butelkach z obdartymi etykietkami i tak dalej. Wtedy już gadaliśmy o kapitanie żeglugi morskiej Eustazym Borkowskim (?!), potem o Bałtyku, potem o Bieszczadach. W pewnym momencie zjawił się gość z kontrabasem i zaczął grać. Dołączali do niego stopniowo inni, z fletami, gitarami, przeszkadzajkami, bębnami. Część klienteli chwyciła za porozrzucane po kątach instrumenty i takie to powstało jam session. Trwało i trwało nieprzerwanie, w jazzowym klimacie, wszyscy złapali drajwa i sobie w tym transie trwali. Świetne to było. Po kolejnym piwie wyleźliśmy stamtąd i poszliśmy nie wiem gdzie, bo ja się w tych dzielnicach nie orientowałam za grosz. Potem ona pojechała do siebie, a on polazł ze mną. Wsiedliśmy sobie do metra i wysiedliśmy przy dworcu. Odprowadził mnie, wymieniliśmy kontakty celem przesłania sobie paru rzeczy, o których rozmawialiśmy i wsiadłam w swą ciuchcię. Nieczęsto zdarza mi się podróżować pod wpływem, no ale cóż. Wszystko to podobało mi się, bo to niespodziane spotkanie z ciekawymi ludźmi, a ja takie wolne umysły lubię, pomijawszy to jego lewactwo ;) Dzięki nim zobaczyłam ciekawszą stronę Warszawy miast siedzieć na dworcu i popijać wodę niegazowaną. Osobliwy wieczorek. Wylazlam z pociągu o 3 w nocy, znów, trzeźwa na powrót. Nie lubię o takich godzinach podróżować, zwłaszcza ostatnio i zwłaszcza jesienią. Byłam przy moście Królowej Jadwigi, kiedy mnie gonić zaczęło dwóch kolesi. Biegli jak wariaci przez miasto szukając ulicy Kazimierza Wielkiego, zdecydowani znaleźć ją po zupełnie niewłaściwej stronie. Z kwadrans ich przekonywałam, że są w błędzie. Mam nadzieję, że ostatecznie trafili gdzie chcieli i nie musieli nocować na klatce. 

Dzień kompletnie porąbany. Obłęd w ciapki.