szok i zdruzgotanie

Jestem wstrząśnięta, zrozpaczona i daleka od opanowania. Zapewne przesadzam, nie znam życia i blablabla. Albo coś ze mną nie tak. Albo nie wiem czego chcę. Whatever. Czuję jak czuję i nie wiem niby, jakim cudem miałoby się to zmienić. Co więcej! Wcale nie mam ochoty, by się to zmieniało. Bo to jest po prostu skandal.
Aha, uprzedzam, że mogę być wulgarna. Niech se będę, chociaż w taki sposób. Czas wyłożyć karty na stół.

Otóż zawsze miałam problem z facetami. W szkole, kiedy tworzyły się pierwsze pary, wydawało mi się to jakąś dziecinadą i zupełnie mnie nie pociągało. Lubiłam się rzucać śnieżkami z chłopakami, było nawet śmiesznie, gdy mnie ciągnęli za włosy albo pisywaliśmy do siebie na lekcjach liściki o pierdołach. Nie miałam najmniejszej ochoty tańczyć jednak z nimi na szkolnych dyskotekach ani spotykać się po lekcjach. No chyba, że całą paczką. Z biegiem czasu zaczęło się to trochę zmieniać. Jakoś na koniec gimnazjum moja sąsiadka próbowała zeswatać mnie ze swoim starszym bratem, ale szybko się zorientowałam, że próbuje sobie on leczyć mną złamane serce, więc nasza relacja, już nie kumpelska, ale wciąż szczeniacka, się zakończyła. Na początku liceum czas był bardzo towarzyski i trochę więcej i inaczej czas z facetami spędzałam, choć nie można powiedzieć bym się rozmieniała na drobne. W połowie liceum spotkałam mojego kolegę, jeszcze z podstawówki, a że były wakacje i akurat oboje nie mieliśmy nic specjalnego do roboty, zaczęliśmy wieczorami ucinać sobie pogawędki podczas włóczęg po łąkach. Chodziło oczywiście o Hiva, z którym przez lata tworzyliśmy burzliwy, ale w sporej mierze naprawdę fajny związek. Nikt mi nie powie, że tam o nic nie chodziło. On był pierwszy na poważnie i ostatni na poważnie. Dość mocno jednak zjebaliśmy, bo tego się inaczej nie da ująć, no i po ptokach. Od tego czasu minęły ponad 4 lata, mamy ze sobą kontakt, często gadamy, często się widujemy, możemy na sobie polegać. Od tego czasu on jakoś próbował sobie ułożyć życie, ale nie wyszło. I ja... Ja nie wiem, czy próbowałam. Właściwie chyba nie. Wpakowałam się jednak w bezsensowną relację trwającą całą zimę przed trzema laty. Na początku bezsensowna mi się nie wydawała, ale moje założenia i oczekiwania nie były dobre. Nie powinno się nic na próbę, niepewnie, dla zabawy. To często naprawdę nie jest tylko kwestia decyzji. Ostatecznie on miał do mnie żal i miał do tego prawo. Nie narobiłam dużego bałaganu, ale utwierdziłam się w przekonaniu, że pewne formy relacji damsko-męskich nie są dla mnie. Bo nie potrafię z tego czerpać radości. Są tacy, którzy szukają i spotykają się z kimś ciągle no i okej, ich sprawa, jeśli tak mogą. Myślałam, że mogę też, ale nie mogę. I to właściwie cała historia. Teraz mam 25 lat, jestem sobie singielką (nie znoszę tego słowa) i niespecjalnie mi to doskwiera na co dzień. Przyzwyczaiłam się, polubiłam, mam pełną swobodę i naprawdę odwykłam już od wszelkich tych gierek. Czy nawet nie gierek, ile sytuacji, że ktoś cały czas jest. Może i nawet zdziczałam, nie wiem. Czekam więc na etykietę starej panny oraz na kota. W zasadzie hmm... Chciałabym rodzinę. Choćby dlatego, że nie wiem, jak to jest. Mąż, dzieci. Tak jak być powinno. Tak naprawdę i szczęśliwie, choć pewnie byłoby od groma trudności. Ale minęło tyle czasu, a ja tak się poutwierdzałam (pozatwierdzałam?) w swoich przekonaniach niektórych, że nawet nie potrafię sobie wyobrazić tego. I gdyby się zdarzyło, nie wiem, czy bardziej bym się ucieszyła czy przeraziła.
Jak już jadę z tym ekshibicjonizmem, to sru, jeszcze powiem, kim powinien być mąż idealny. Pominę już upodobania kulinarne, wyznawaną religię czy gusta muzyczne, bo wiadomo, że nie ma na świecie dwóch równych połówek. Chodzi właściwie tylko o to, żeby wiedział, czego chce, żeby się mnie nie bał i żebyśmy żyli w jednym świecie.
Tu kończy się tło opowieści, a zaczyna problem właściwy.
Przez wszystkie lata lubiłam się otaczać facetami. Cenię sobie ich punkt widzenia no i kobiety, nie wiedzieć czemu, nigdy nie są tak zabawne jak oni. Poza tym można też pogadać o sobie nawzajem i to bardzo wzbogaca - usłyszeć na temat swój i innych dziewczyn coś od faceta i odwrotnie. Mogą takie rozmowy trochę uprzytomnić, nawet pomóc. Wobec tego miałam zawsze jakichś kumpli. No i oczywiście zdarzało się tak, że jak oni sobie kogoś znajdywali, nasza znajomość się rozpływała. Albo w którymś momencie zaczynało się dziać coś dziwnego - oni za często chcieli się widywać, dziwnie patrzyli, nigdy nie lubili innych moich kumpli i takie tam.
- Nie ma przyjaźni damsko-męskiej. Nie ma! - powtarzała tymczasem moja matka.
Bywało, że orientowałam się, że coś jest na rzeczy, a bywało, że się nie orientowałam. Wówczas ostatecznie kończyło się w sposób dwojaki - albo się rozpływało, bo delikwent się znudził albo się rozpływało, co poprzedzała siarczysta awantura, podczas której obrywałam za to, że jednak nie mam kobiecej intuicji tudzież nie jestem wróżką czy wizjonerką, bo nie zorientowałam się, że ktoś od miesięcy myśli o mnie inaczej. Szlag mnie jasny trafiał, bo czy to jest do cholery moja wina? Czy to, że ktoś, kto nie ma biustu spotyka się ze mną, rozmawiamy sobie albo idziemy na koncert/piwo/gdziekolwiek od razu ma oznaczać, że smali do mnie cholewki? Sama sobie nie wydaję się szczególnie atrakcyjną pod tym względem partią i nie wyobrażałam sobie siebie jako partnerki żadnego z nich, z tego właśnie powodu, że nie znoszę takiego niezdecydowania. Albo od razu osadzamy relację w odpowiednim kontekście albo deklarujemy się jako kumple od wódki i spraw beznadziejnych. Bo po paru tygodniach, miesiącach, mija wszelka moja ewentualna fascynacja i zaczynam gościa traktować jak brata niemalże. Kiedy więc nagle przy pożegnaniu przytula się o chwilę za długo lub przywozi mi kwiaty na imieniny, wpadam w panikę i czuję autentyczny niesmak. No bo jak to? Teraz?! Teraz już jest po zabawie. I czuję się idiotycznie, bo nie chcę niszczyć dotychczasowej relacji, podczas której myślałam sobie, że ale mam fajnego kumpla, można z nim robić tyle klawych rzeczy i rozmawiać o wszystkim. Bo dalej kumplować się przecież nie da. Ewentualnie można udawać - on, że nic się nie stało, ja - że niczego się nie domyślam. Ale to bez sensu. Podsumowując ten wątek - wpienia mnie niemiłosiernie, że zamiast od razu traktować mnie jak kobietę, oni robią ze mnie kumpla, a potem czają się i robią podchody miesiącami. Czy to, że dostanę kwiatki ma sprawić, że rzucę się im w objęcia? Niestety jestem tradycjonalistką i zwolenniczką rozwiązań tradycyjnych - chce się ode mnie czegoś więcej, niech mi się to więc ma odwagę pokazać. Nawet nie powiedzieć. Pokazać. Stawką jest co najwyżej ryzyko zgarnięcia w ryło. Ewentualnie inna forma kosza.
No i teraz case study, obrazujące tę problematykę jeszcze z innej strony.
Z jakieś 2 lata temu poznałam w pociągu dwóch kolesi. Byli rok młodsi ode mnie, studiowali na polibudzie i stanowili bardzo fajny, pozytywny duet. Więc widywaliśmy się potem w Poznaniu z różnych okazji. Zwłaszcza z jednym z nich, bo miał zawsze więcej czasu i chęci. Niby taki entuzjastyczny, nieopieszały człowiek, któremu się chce coś robić. Od samiuśkiego początku o nic zupełnie nie chodziło i tak sobie nie chodziło miesiącami. Kiedyś nawet o tym gadaliśmy, pijąc w bramie pigwówkę. Wiem, w jakim świetle stawiają mnie te okoliczności, ale o to właśnie chodzi. Czy z potencjalną kobietą życia pija się wódę w bramie? Piliśmy sobie i gadaliśmy, że nie lubimy, kiedy ktoś z naszego otoczenia nagle zaczyna nas traktować inaczej, to niezręczne, najlepiej jak od początku jest specjalnie, a nie nagle, nie wiedzieć czemu. Gadaliśmy też wtedy o tym, że mało jest równie wkurzających rzeczy jak ludzie, którzy po dobraniu się w pary znikają dla świata, przepadają jak kamień w wodę i śladu po nich nie ma, mimo lat znajomości, mimo wszystkich tych więzi. I to było zimą.
Wiosną zaczęły się numery z kwiatkami na dzień kobiet (to jeszcze normalne - może jest dobrze wychowany i chce być miły). Z owocami, gdy byłam chora (może troskliwy?). Z wpadaniem do mnie całkiem często (może faktycznie ma egzaminy i szuka pretekstu do ucieczki od nauki?). Z tańcem samców alfa, kiedy w jakiejś knajpie spotkałam innego znajomego (faceci tak mają, że stroszą pióra). W końcu się musiałam przestać oszukiwać. Nie wiedziałam, co dalej z tym robić, więc czekałam sobie. Potem był Woodstock, potem się porozjeżdżaliśmy. I wtedy się numery skończyły. Pojechał w Bieszczady (akurat tam!) i dowiedziałam się o tym od kogo innego. Wrócił do Poznania - dowiedziałam się przypadkiem, bo go dojrzałam przez szybę tramwaju. Na urodziny z prezentem przylazł dobrych parę dni po fakcie. Wszystko spoko, ale biorąc pod uwagę dotychczasową częstotliwość kontaktów - jednak dziwne. Pomyślałam więc, że albo ma focha, albo zmienił strategię albo któraś okazała się mniej problematyczna niż ja. Oczywiście - opcja trzecia. Stoimy kiedyś pod moją pracą, z tym prezentem właśnie.
- U mnie sporo zmian. Inne mieszkanie, inne studia. No i wreszcie sobie znalazłem kobietę.
- O, to super! - szczerze się ucieszyłam, bo  problem sam się rozwiązał. - Ale że wreszcie, nie przesadzaj, jesteś młody przecież.
- No nie aż taki młody. Co dopiero ty. - odparł i się wściekłam, bo nagle zaczął cwaniaczyć. Tyyyyyle się spraw liczyło, a teraz nagle status w związku to podstawa. Brzmiało jak - ja jestem młodszy i se znalazłem, a ty stara i nie. No ale dobra. Pożegnaliśmy się, normalnie, jak zawsze i poszliśmy do swoich spraw. Zaczęłam się jednak zastanawiać, na jakie tory się nasza znajomość teraz przestawi. Nie sądziłam jednak, że na żadne. Przez ten cały czas tyle toczyliśmy ważnych rozmów, wspieraliśmy się, wypiliśmy tyle alkoholu, słuchaliśmy tak wiele muzyki, pomagaliśmy ludziom na wiele sposobów, no sporo nas łączyło. A tu jajco, cisza. Po jakimś czasie podjęłam próbę, pierwszą i ostatnią. Napisałam smsa, że wtedy a wtedy tam a tam gra taka a taka kapela. Oboje ją lubiliśmy, grali za darmochę i zawsze się o takich eventach informowaliśmy, nawet jak sami się nie wybieraliśmy. Po kilku godzinach (ekhem...) otrzymałam odpowiedź:
- Wiem i wybieram się na nich, tylko że ze swoją P. :)
Szlag mnie trafił, krew nagła zalała, pioruny siarczyste ogniste... Ale mówię, dobra, tylko spokojnie.
- A, no to fajnie. Uprzedzam tylko, że nas tam też spotkasz :)
Tak se napisałam, choć miałam ochotę pożreć telefon. I co? Nie przyszli. Ahahaha. Nie przyszli. W drodze powrotnej spotkałam Hiva i opowiedziałam mu to. Nazwał mojego pseudoprzyjaciela cholernym gnojkiem i zasugerował, że mam mu powiedzieć, co o tym sądzę. To oczywiście było wykluczone, gdyż tamten żadną miarą nie mógł pomyśleć, że mi na nim zależy, a tak by pewnie pomyślał. Bo zamiast zobaczyć w tej sytuacji mnie, zobaczyłby tylko siebie i może poczuł się jeszcze lepiej. Wykluczone. Więc myślę sobie - finito.
A wczoraj prócz Święta Niepodległości były w Poznaniu marcinki. Wieczorem pod Zamkiem grał Janerka, potem były fajerwerki. W zeszłym roku byłam tam m.in. z owym gnojkiem. Ach, wspomnień czar. Wczoraj byli jednak ze mną bardziej sprawdzeni ludzie, więc tym lepiej. Po wszystkim miałyśmy jednak z Kamalą ochotę na cydr, więc wlazłyśmy do jednego z ulubionych naszych pubów. Wchodzę, patrzę i kogo widzę przy stoliku nad piwkiem? Cholernego gnojka. Siedział sobie z kumplem i jakąś dziewczyną. Szkoda, że nie P. W pubie, do którego ja ich kiedyś pierwszy raz zabrałam. Wymieniłyśmy z Kamalą oburzone spojrzenia i podchodzimy bliżej.
- Cześć - wysyczałam mu nad uchem. Jego znajomi spojrzeli na nas jak na kretynki (albo już nam się wydawało),  a on zerwał się z krzesła, spalił cegłę i jął nas ściskać na powitanie.
- Matko! - darł się. - No jakbym ducha zobaczył!
- Widzę właśnie. Tak się składa, że jednak jeszcze żyję.
- Co, też z koncertu?
- Nooo. Teeeż też.
- A telefonów to już nie ma?
- A to już chyba wiesz najlepiej.
-
-
- Pogadamy o tym kiedyś.
- Kiedyś, no. Może jeszcze kiedyś zdążymy.
Siadł z powrotem na krześle, co więc miałyśmy zrobić. Polazłyśmy do innej sali, ale ostatecznie i tak wróciłyśmy i siadłyśmy stolik obok. Czułam, że wystrzelę zaraz jak proch armatni. Siedzieliśmy tak sobie - my i on. Jak obcy ludzie. A przecież znał mnie tak dobrze. Kamalę znał też. A teraz co? Ani nas nie przedstawił ani do stolika nie zaprosił. Nie czuł się chyba jednak za fajnie pod obstrzałem naszych spojrzeń, bo szybko się zwinął, rzucając suche 'cześć' na odchodnym.
Myślałam, że nie zasnę. A dziś od rana trawi mnie to jak gorączka. Jestem wściekła po stokroć, a przy okazji jest mi przykro razy milion. Nie wytrzymałam więc i opowiedziałam to mojej matce, doskonale wiedząc, że usłyszę to, co zawsze, nie wiedząc tylko, czy to jest bzdura czy jednak prawda i ze mną jest coś nie tak po prostu.
- A czego ty się spodziewałaś?
- Po wczorajszym? No odrobiny kultury chociaż. A tak generalnie to normalnego zachowania, konsekwencji, zgodności słów z czynami. A on proszę, taki sam jak wszyscy. Znalazła się panienka, koleżanki znikają.
- A co, ma się dalej z tobą widywać?
 - No skoro takim jest wielkim moim przyjacielem, to chyba powinien.
- Powtarzam ci tyle lat, a ty dalej swoje. NIE MA PRZYJAŹNI DAMSKO-MĘSKIEJ.
- A ja i Hiv?
- Wy już się mieliście, już się nie chcecie i to przyzwyczajenie oraz fakt, że mieszkacie blisko siebie. 
- Nawet tak nie mów. On mnie ceni.
- Nie mówię, że nie, ale to nie jest podstawa. I tu też nie była.
- Czyli co, nie z tamtym nie mogę się już znać, bo on ma dziewczynę?
- Tak. Bo on ma dziewczynę, a ty jesteś wolna.
- No i co z tego? Ja go nie chcę przecież! Nie zjem jej go.
- Ja to wiem, ale ona nie.
- Booożeee... Czyli co, ja się mogę spotykać tylko z singlami? I od razu musi chodzić o jedno?
- Nie musi ale może, więc generalnie tak. 
- Nie no. To ja dziękuję, bo mi o to nie chodzi. Normalnie może by mi chodziło, bo wiadomo, miłość, małżeństwo, dzieci, ale skoro to wszystko się kręci wokół tego, to dziękuję, wysiadam.
- To po co się umawiasz z Kamalą za tydzień na imprezę?
- Żeby się pobawić? Co, single nie mogą nigdzie chodzić, bo od razu mają być z tego jakieś łóżkowe historie?
- Nie mają być, ale mogą być.
- O rany. Okej. To przestanę wychodzić gdziekolwiek. Zadzwoń do Kamali i powiedz, że piątek odwołany, bo jej stara ciotka nie będzie się pykać.
- Z jakiej ty jesteś planety...
- Kurna, no bo co? Bo sądzę, że można opierać relacje na czymś innym?
- Można, można, czemu nie. Ale jaki facet będzie z tobą latami chodził i tylko patrzył ci w oczy?
- W porządku kurde, ale ja tłumaczę ci, że relacja damsko-męska a relacja kumpelska to co innego. Albo od razu iskrzy i po jakimś czasie nie tylko patrzymy sobie w oczy albo idziemy na piwo pogadać o życiu!
- Relacje kumpelskie są jak widzisz bardzo krótkotrwałe.
- Cymbał...
- A ja uważam, że to normalne.
- To jest normalne?! W świetle tego, co powiedziałaś, to jest spoko, że jak tylko zorientował się, że jego kwiatki nie robią na mnie wrażenia, a gdzie indziej pojawiła się okazja do, za przeproszeniem, zamoczenia, to zabrał manatki i przeniósł się do innej piaskownicy.
- No w zasadzie tak.
- Chryste - jęknęłam, czując, że albo matka faktycznie ma rację i świat dokładnie tak wygląda albo przeszła parę podobnych historii swojego czasu. - Czyli ja nie mogę mieć znajomych wśród facetów?
- Mooożesz. O ile oni będą zajęci i ty też.
- Ale ja nie będę. Więc co? Tylko koleżanki? Bo co?
- A gdybyś z kimś była i twój facet by się spotykał z koleżanką to co?
- To nico. Nie wiem, czy byłabym entuzjastką takich spotkań, ale skoro to dla niego ważna osoba, to niech się spotykają, jeny.
- No wiesz, okazja czyni złodzieja.
- Tak? To niech spierniczają obydwoje! Skoro zwykła kawa może być okazją do zdrady to kij im w oko. Nie chcę takiego dziada. Jakoś my się z Hivem spotykaliśmy ze swoimi znajomymi i nie przez to nam nie wyszło.
- Ja już nie wiem, czy ty naprawdę jesteś aż tak naiwna czy się teraz zgrywasz.
- Naprawdę.
- No ty sądzisz, że normalny zdrowy facet, hetero, będzie się z tobą kolegował ot tak, żeby sobie pogadać o życiu?
- Otóż to. Tego właśnie oczekuję. Oczekuję albo tego albo zdecydowania z jego strony. Niech mnie przysłowiowo chwyci za kudły i powie mi, czego chce ode mnie.
- A on nie mówił?
- Nie. Tylko mi jakieś chwasty dawał.
- No właśnie.
- No i co, jakieś badyle mają sprawić, że zdejmę sukienkę? To tak nie działa, a przynajmniej nie pozwolę, by działało w moim przypadku. Głupie podchody.
- No i dlatego dał kwiatki P. A ona może zdjęła sukienkę. Bo ile może latać z kwiatkami. Żaden albo prawie żaden tak nie myśli jak ty.
- Mam takiego znajomego, który może chociaż trochę tak myśli.
- Jakiego znajomego?
- No nie znam go dobrze, ale on robi, co uważa za słuszne chyba. Ostatnio napisał nawet o tym, że mu się rzygać chce jak widzi te wszędobylskie tańce godowe.
- Wszystko z nim okej?
- No taaak. Jest normalnym, fajnym, niegłupim i niebrzydkim facetem. I zna dużo ludzi. Kobiety też. Nie wiem, co on tam na co dzień robi, bo nie widzę, ale z tego, co mówił, to ich nie posuwa.
- A co ci miał powiedzieć?
- Aleee niieee, on to tak sam z siebie. Napisał, nie powiedział.
- I co?
- I chyba nikt poza mną go nie zrozumiał.
- Nie jest z wami wszystko okej. 
- No i sru, niech se nie będzie. Nie zamierzam się do tego wszystkiego dostosowywać. Naprawdę w tych wszystkich relacjach idzie o pykanie?
- A twoim zdaniem o co?
- O miłość?
- Miłość też, pewnie. Się przy sobie jest, dba się o siebie i tak dalej...
- ... ale tylko wtedy, kiedy istnieje poza tym wszystkim możliwość pykania?
- Dokładnie.
- O panie mieciu...
- A co ty masz do tego pykania w sumie, jakiś z tym problem?
- Owszem, rzygam tym, bo wszędzie to widzę i zewsząd o tym słucham. Jakby się bez tego już nie dało nic. To powinno być dopełnienie, a nie podstawa, do cholery.
- Powinno, ale jest jak jest.
- Czy my jesteśmy zwierzętami?
- Po części.
- No właśnie - po części. Nie no, ja się załamię.
- Chyba jednak jakiś problem, co?
- Nie! Bardzo proszę, chętnie zajmę dwuosobowe łóżko, ale niech to się nie odbywa w taki sposóóóóób.
- To z kim chcesz to łóżko dzielić?
- No z gościem, który będzie moim mężem, nie? A nie jakimś ciulem, który przez rok nie potrafi powiedzieć, o co mu chodzi, a potem zamienia mnie na Asię, Kasię, Stasię, wszystko jedno.
- To był na pewno dla ciebie tylko kolega? Bo walczysz o niego, jakby nie wiem co.
- Ja nie o niego walczę tylko o siebie! Ja rozumiem, że ludzie dobierają się w pary, mają mniej czasu itd, i facet, którym ja nie jestem zainteresowana, ma prawo ułożyć sobie życie i to mnie bardzo cieszy. Ale czy to od razu oznacza, że mnie musi mieć w nosie? Dzięki temu ostatecznie nie wiem, czy ja jestem wartością samą przez się, bo jestem fajna, miło się ze mną spędza czas i w ogóle, jestem jakaś czy raczej jestem ważna dlatego, że mam tyłek i noszę stanik. Okazuje się, że to drugie. Dziękuję, nie bawię się w to,
- I co zrobisz?
- Raczej czego nie zrobię. ŻADNYCH poza koniecznymi kontaktów z facetami. Nie mam ochoty znów się tak poczuć. Dodatkowo przestanę nosić jakiekolwiek fajne ciuchy, przestanę się malować, może nawet przestanę golić nogi.
- Dołącz do feministek.
- Nie, bo ich nie lubię. Nie jestem za równouprawnieniem. Uwielbiam facetów. Ale jak to ma tak wyglądać, to naprawdę nie, nie, nie.
- Okej. A co by więc rozwiązało twój problem? 
- Opcje są zasadniczo dwie. Albo ten jedyny, za którego chciałabym wyjść i który byłby łaskaw dać mi do zrozumienia, że jestem kimś więcej niż koleżanką albo przyjaciel gej. Niech będzie facetem, ale niech niczego ode mnie nie chce, a potem, jak się z kimś sparuje, niech mnie nie olewa.

Może ja naprawdę mam w głowie jakąś siekę, że nie czaję tego rodzaju numerów.
https://www.youtube.com/watch?v=_s4XutFKCA8