w ryj dać mogę dać!

... Pod takim hasłem przebiegało nasze małe otwarcie jesieni, które urządziłyśmy sobie w weekend z Kamalą. Nową tradycją jest spotykanie się co miesiąc i spędzanie wspólnie czasu. Zaczęło się dwa miesiące temu na Woodstocku, potem miesiąc temu próbowałyśmy zatrzymać lato i wtedy byłyśmy w nastrojach radosnych i pacyfistycznych, a teraz przywitałyśmy jesień jakieś wściekłe. Może dlatego, że byłyśmy zdane same na siebie - zaczątek jesiennej melancholii i osamotnienia. W każdym razie w piątek odwaliłyśmy się niczym Cyganki, bo w życiu chodzi o to, żeby się czasem pobawić. Tabory jednak po nas nie zajechały, toteż udać się musiałyśmy do miasta także o własnych siłach. Wszyscy jakoś nas... nie dostrzegali. Staranowali nas na przystanku, potem prawie na nas usiedli w tramwaju. Bo Cyganki to od razu trzeba dyskryminować?! Nie zważając na tę potwarz urządziłyśmy sobie jednak całkiem miłą biesiadę nad rzeką.

most św. Rocha prezentuje się w piątkowe wieczory niezwykle pociągająco

O dalszej części wieczoru nie ma co mówić, bo był po prostu słaby. Dwie jednak sytuacje, jakie nas spotkały, przywróciły nam wiarę w ludzi. Po pierwsze - na Deptaku spotkałyśmy ludzi przygrywających na gitarze i im to postanowiłyśmy oddać resztę ciastek, od których już nas mdliło. Oni natomiast okazali się jakąś wspólnotą modlitewną i walnęli za nas pacierz na środku Półwiejskiej o 23. A po drugie - w nocnym autobusie spotkałyśmy bandę dresów, a oto niektóre z ichnich do nas tekstów:
- Oooo, Hiszpanki! Piękne macie te spódnice! Dajcie mi numer do waszej szwaczki.
- Jak takie hiszpańskie artystki. Jakieś artystyczne kierunki studiujecie, co? Bo jakbyście studiowały np. prawo, to byście miały jakąś miniówę, taką o, i byście nie miały takich pierścionków i kolorowych paznokci.
- Mnie się to podoba, macie swój styl i wszystko w dupie. Mi tam to nie przeszkadza. W ogóle - punki mi nie przeszkadzają, skiny, czarnuchy... 
- A oglądacie "M jak miłość"? Ja oglądam i się tego nie wstydzę. Mnie to porusza!
I tak dalej w tym stylu. Był z nimi jeden starszy gość, pan Zygmunt, który dla nas był niezwykle miły i szarmancki, ale zainteresował się też zwłokami spoczywającymi siedzenie przed. I taki dialog:
pan Z - jak ona ma na imię?
koleżanka zwłok - Kasia.
pan Z - Kasia, podnieś główkę, wstawaj. 
koleżanka - nic z tego. 
pan Z - Kasia, wstawaj! tata mówi! wstawaj do szkoły! po chwili, z rezygnacją - Kasia w dupie ma tatę...
No generalnie miła podróż, która uratowała nasz wieczór. I po raz kolejny dostałyśmy nauczkę, żeby nie sądzić po pozorach. I potwierdzenie, że wszyscy jakoś tam są wrażliwi na piękno. Nie mam na myśli tego, że my niby jakieś piękne jesteśmy czy te nasze kiece, pazury bądź szmelc, który nosimy na palcach, ale w ich mniemaniu takie to było, i dostrzegli, i powiedzieli. I teraz mówimy sobie 'cześć' i szanujemy się na dzielni.

W sobotę natomiast obejrzałyśmy "Jacka Stronga", podczas którego to seansu dostałyśmy prawie zawału, rozstroju żołądka i Bóg wie czego jeszcze. A potem wielka debata polityczna. Bo temat nam przecież poniekąd znany. Debata, ośmielam się stwierdzić, całkiem sensowna. Dla równowagi udałyśmy się natrzaskać sobie foteczek w plenerze, wśród ogołoconych pól, smutnych takich.

prześwietlona Kamala

prześwietlona Indygo. na pustostanie.

A potem pojechałyśmy na Odzysk, bo Kamala jest psychofanką jednej kapeli. Tam nas jeszcze nie było, więc obaw miałyśmy nieco, ale postanowiłyśmy zalać je nalewką z aronii. No i kurde - klawe miejsce, ten ich skłot. Szkoda, że się stamtąd wynoszą (ale niech mi nikt nie pieprzy o zdradzie ideałów, boooo... w ryj dać mogę dać. kurna). Naprawdę fajna atmosfera. I koncert też był zacny. Ten band - Niesamowita Sprawa - śpiewa z sensem i gra na poziomie, a w tym wszystkim widać ogromną pasję.

końska pieczątka wstępu na koncert.

Odzyskowy pies anarchista. jeden z wielu.

Niesamowita Sprawa!

Mimo to wciąż w nas zostały jakieś takie pokłady niefajności.
- No wkurza mnie nadal wszystko, już sama siebie wkurzam.
- Jak ci pomóc?
- Nie wiem. W ryj dać możesz dać.

W niedzielę polazłyśmy oglądać sielskie anielskie pejzaże głuszyńskie.

.. przecież łąka to słońce...

pan Roman i Angel

Aleja Kasztanowa. Na Sypniewie.

Później walnęłyśmy sobie dziary z lizaków, jakie dostałyśmy w piątek w pubie. Nie wiem, za kogo ma nas ten, który nam je dał. Najpewniej za jakieś gówniary stuknięte. My zaś, robiąc sobie te durne tatuaże, jedynie to potwierdzamy w sumie. No i w dupie mam!

moja dziara - to miał być surfer. Kamali tatoo nie wyszedł, nawet to spartaczyła :P

Później się zaś goście zjechali i dostałam od czarującego młodzieńca piękne kwiecie. Nieźle brzmi, prawda? Nic to, że to mój 13-letni bratanek. No i nie sądziłam, że dożyję czasu, w którym będę mogła zaśpiewać:
25 years and my life is still 
I'm trying to get up that great big hill of hope 
For a destination.

ah sunflower weary of time!

A później całkowicie zaćmiło księżyc.

superksiężyca faza superwstępna. potem zasnęłam.

I od wczoraj moja passa jakaś się zrobiła kapryśna co najmniej. Przepadł mi darmowy seans w kinie przez rozstrój żołądka, urodzinową kawę oddać musiałam bezdomnym, przez ten rozstrój właśnie, nadal nie znam swojego rozkładu jazdy na doktoraciku, a i w pracy nie wiadomo, czy będziemy do jutra czy dłużej i nie wiadomo, kiedy nas ktoś raczy o tym poinformować. Ahm, i rozwaliłam se kolano na schodach, jak stuknięta gówniara. Więc zła jestem i w ryj dać mogę dać. O.

[Kamala, starałam się. Twoja kolej.]