when will this the end?

Podobno nie każdy ma takie stany, jakie ja tu zaraz opiszę, ale być może właśnie dlatego nieszczęśnicy będący mi braćmi w cierpieniu odczuwają te wątpliwe przyjemności nader intensywnie.
Otóż nie mogę ze sobą wytrzymać. Od kilku dobrych dni, z wielu powodów (rozpacz, głupawka, ciężka kurwica, napad głodu, dzika chęć na biegi i ćwiczenia, niemożność zaśnięcia), ale dziś sytuacja osiągnęła apogeum. Mam przynajmniej taką nadzieję. Mój stan w chwili obecnej jest taki, że nie chce mi się absolutnie nic i znużona jestem śmiertelnie, a jednocześnie nosi mnie jak cholera i czegoś mi się chce, ale od dobrych paru godzin nie mogę żadną miarą tego zidentyfikować. Za moment zmysły chyba postradam. Za wszelką cenę staram się dotrwać do momentu, w którym sen mnie zmorzy i wybawi od tych udręk, ale coś czuję, że długo jeszcze przyjdzie mi poczekać. Powinnam się zmusić do wlezienia pod kołdrę, przywiązać do łóżka dolne odnóża, górnymi książkę jakąś schwycić i zapomnieć o tym, co mi dolega. I zimno mi i gorąco na przemiaaaan. A lista mnie nudzi. Nie zniesę tego dłużej. Wcale nie jest mi lżej po tych utyskiwaniach, ale można było się tego spodziewać. Miłego weekendu.