marzenia

Nie mam ich. Można powiedzieć, że ich nie mam. Nie mam ich ja, nie ma ich Noelle, nie ma ich jej narzeczony. Od razu sformułowałyśmy więc sąd, że to choroba naszych czasów. Na naszym przykładzie: mamy zachcianki i potrzeby. Potrzebujemy różnych rzeczy do życia o jako takiej jakości. Jedzenie, sen, dach nad głową. Więc to się nie liczy. Chcemy też różnych rzeczy. Skończyć studia, jechać na wakacje, iść na koncert. To też się nie liczy. Tzn. chyba. Może to są marzenia, ale my je trywializujemy. Że wakacje to nie mogą być marzeniem, bo w sumie przy odrobinie chęci i wysiłku można je zrealizować. Tak nam się wydaje. Większych marzeń jednak nie mamy, bo po co, skoro i tak nie wierzymy, że się spełnią. To w sumie nie jest niemożliwe mieć dom w Bieszczadach, ale wierzyć nie wierzymy, więc marzeń nie mamy. Tzn. tak prawie, bo jedyne nasze marzenia są z jakiegoś kompletnie innego świata. Doskonale wiemy, że się ich zrealizować nie da w żaden sposób. Nie pogadamy z Freddiem Mercurym, a wielka bombka nie zamieni się w karetę, która zabierze nas, gdzie tylko zechcemy. Nie cofniemy się w czasie ani nie będziemy miały własnej czasoprzestrzeni. A o tym właśnie marzymy. Odczuwamy przy tym taką ekscytację, że nie możemy się wprost doczekać, aż to się ziści! Choć oczywistym jest, że się nie ziści. Marzenia właściwe 5-latkom, potem długo, długo nic, a na końcu przyziemności w rodzaju ciepłego koca albo czekolady. Choroba wieku, na pewno! Taka jest nasza hipoteza, mogąca być hipotezą badawczą. Można by to sprawdzić, sondę uliczną zrobić i pytać, czy to, czego ludzie chcą, to na pewno ich marzenia. M. nie był przekonany.
- a jeśli ktoś wam powie, że marzy o domu?
- no, jeśli to jego marzenie, to się przecież liczy.
- nie liczy się.
- bo co?
- no bo to jest materialna rzecz.
- no i co z tego?
- to, że jest mu to niepotrzebne, jeśli np. ma gdzie mieszkać. co innego marzyć o zostaniu aktorem czy coś.
- nie masz racji!
- bo co?
- no bo jeśli marzy o tym, żeby wybudować sobie wielki dom samemu i tam sobie mieszkać?
- nie przekonuje mnie takie marzenie. może mieszkać gdziekolwiek.
- no w mieszkaniu nie może np. wiercić wiertarką o 2 w nocy. 
- ani chodzić na golasa po ogrodzie.
- ani sadzić w nim drzew.
- ani grać na perkusji.
- ani hodować psów.
- po co miałbym hodować psy? dla kasy?
- nie, np. kochasz psy.
- a nie mógłbyś ich hodować w mieszkaniu.
- ani hodować strusi.
- czy też wielbłądów.
- nie mógłbyś też mieszkać tam z piątką dzieci.
- ani z siódemką.
- nie mógłbyś założyć rodzinnego domu dziecka.
- ... - M. macha ręką, ciężko nad nami wzdychając.
- ha, wygrałyśmy!
- jak zaaawsze. 

Można się śmiać (o ile kogoś bawi nasz poziom poczucia humoru), ale to tak naprawdę są wszystko poważne sprawy. Się zastanówcie, czy macie marzenia czy tylko potrzeby i ewentualnie zachcianki. Bo to wtedy jest taki trochę byt w stanie spoczynku. Jeśli tak, to przykro mi. My takimi bytami nie jesteśmy, bo marzymy przecież o karecie, teleporcie i czasoprzestrzeni.