Oto połowa wspaniałego jakże tygodnia. Zaczęło się od poniedziałku, w którym mój komp odmówił współpracy, wobec czego pisać zmuszona jestem nie ze swojego. Dobre i to. No i pooooszła, lawina pierdół tak naprawdę. One jednak potrafią człowieka zasypać tak, że dostaje on jasnej cholery, jako i właśnie ja jej dostałam. Im dalej jednak w las, tym ciekawiej. Muszę przyznać, że dopuszczałam się w życiu wielu patologicznych zachowań, ale przed momentem przeszłam właśnie samą siebie. Jestem zażenowana i mogę chyba spokojnie powiedzieć, że staczam się zgodnie z naszym planem. Szkoda tylko, że są rzeczy, których się potem nie wymaże.
I pomyśleć, że słucham sobie woodstocku z trójki. Miłość, przyjaźń, muzyka? Ja chyba nie pasuję tego zbytnio. W takich momentach tak właśnie myślę. Mogę zrobić trochę dobrych i wesołych rzeczy, ale kiedy jest tak jak teraz właśnie, uważam, że powinnam siedzieć za jakimiś kratami najlepiej. Nooo, i do sztabu wośpowego byłam się zapisać. Oficjalnie więc gdzieś tam pomagam coś zbudować. A po cichu inne rzeczy rozpierdalam, i to może nawet z premedytacją.

Dobrze, że jest ktoś, kto mi nie przyklei żadnej łatki. Bo może trochę pobłażliwie traktuje moje wyskoki, bo niejedno już widział, bo sam ma wiele ciemnych stron, nie wiem. Nie wiem też, czy to dobrze, że czepia się pierdół, a naprawdę poważne rzeczy puszcza mimochodem, jakby mówił 'e tam, się nie przejmuj'. Może jednak mimo odległości nadal jesteśmy swoimi wiecznymi potępionymi towarzyszami?