lustereczko, lustereczko...

Była już przypowieść o talentach i pseudoprzypowieść o talentach. To może czas na przypowieść o pseudotalentach? Otóż nadszedł dzień, w którym zwątpiłam we wszystko, co rzekomo umiem. Owszem, czasem umiem sobie zrobić dobry pr i wtedy niektórzy się nabierają. Na różne pierdoły, a bo to niby oczytana, niby na filozofii się zna, niby koszulki maluje, niby ćwiczy i inne takie tam. Tak naprawdę wszystko pic na wodę. No bo czym są dobre wyniki na studiach i co to w praktyce oznacza? Nic to nie oznacza. Wszystko, za co się zabiorę, a co można naprawdę ujrzeć, wygląda byle jak. Te koszulki, no dwie na dziesięć wyszło. Jak coś napiszę - nie, to chyba nigdy nie wychodzi. Gotować nie umiem, jedno jedyne "danie", które naprawdę wzbudza entuzjazm, to kompletna prościzna i to w dodatku nie przeze mnie wymyślona, ja się tylko zainspirowałam i rozwinęłam pomysł. Kreatywna ponoć jestem, tylko to też nic nie oznacza, chyba, że akurat kreuję sobie jakieś problemy. I od paru lat mieszka u mnie gitara, a ja znam 5 chwytów. Nie wiem no. Uważam, że to jest naprawdę nie fair, że niektórzy mają tych zdolności od groma i trochę, a inni jak na lekarstwo. Taki właśnie King pizga co roku po 3 książki, Holoubek zagrał w takiej ilości spektaklach i filmach, że aż się w głowie kręci, a ja tu niespełna ćwierć wieku żyję już no i co? I wciąż nic. Moja ciotka odkryła talent do malowania na emeryturze. No ale ja malowania już próbowałam i nie wiem, co ja mogę odkryć na emeryturze. Ooooczywiście, praktyka czyni mistrza, dobre chęci i takie tam, ale jak się ma dwie lewe to to i tak do niczego nie doprowadzi. Czuję się jak sfrustrowany przedszkolak, który próbuje się nauczyć jazdy na dwóch kółkach, ale ciągle się wypierdziela. Oczywiście, taka jestem wszechstronnie wykształcona, że to dałoby mi naprawdę dobrą pozycję, a nawet prestiż! Tak mniej więcej 3 wieki temu. No.