trudną ścieżką edukacji

Właściwie egzystencja moja upływa pod znakiem przypałów, więc nie powinnam być zdziwiona, a jednak znów dałam się wrobić w niepotrzebne emocje, od irytacji począwszy, kończąc na niedowierzaniu. Otóż moja droga po magistra pełna jest wybojów. Najpierw zmiana promotora, potem z nowym zwierzenia prawdziwie przyjacielskie na zmianę z prymitywnymi żarciochami, aż wreszcie kwestia dopłynięcia szczęśliwie do zatoki. Niestety, nie ma tak łatwo. Zwykle po prostu składa się pracę i max za tydzień jest obrona. Ja swoją złożyłam przed miesiącem i tak sobie siedzę teraz. Bo moim recenzentem jest sam wielki dyrektor, który nie ma czasu nigdy. Ale - dowiedziałam się przed paroma dniami, że niby obrona jutro i że Roten prosi o telefon, to się dogadamy co i jak. Dzwonię więc.

- no więc tak: proszę sobie przygotować sznur konopny.. żartuję oczywiście. 

Kocham go. Widocznie jednak chyba za mało, gdyż podupadł na zdrowiu znacząco. Byłam już u niego z tej okazji po podpis, teraz za to okazało się, że jutro go na tej obronie nie będzie. Będzie kto inny. On przeprasza, blabla, ale nie może, bo szpital i w ogóle. Nie wierzę w to po prostu. W zasadzie prócz tego, że to kolejna komplikacja i że wolałabym jednak porozmawiać jutro z nim niż z kim innym, nic się takiego nie stało. Jest jednak pewien problem. Przed miesiącem z okazji obrony Lil, zaopatrzyłyśmy się obie w zestawy alkoholowe. Mniejsza wódeczka dla recenzenta, większa dla promotora. Komisja Lil już pewnie swoje wódki dawno temu wypiła, a ja z moimi nie wiem, co mam zrobić. Kupić trzecią mniejszą wódkę? Dać te, co mam (tylko którą któremu?)? A może w ogóle im nic nie dać? Obłęd w ciapki. 

Wiem, że to nudny wpis, ale mam już dość tego boju i gdzieś się muszę z tego wypisać.