pod wąsem, z przekąsem

Połowa października. Nie wiem sama, na czym mi czas upływa. Ani nawet czy płynie szybko czy wolno. Trochę mniej się chyba pogrążam, co nie znaczy, że wypływam. Dumam sobie nad tym, co mam dalej z życiem zrobić, żeby to miało jakikolwiek sens i do żadnych konkretnych wniosków nie doszłam. Wieść gminna niesie zresztą, że nigdy nie dojdę, bo tak to już jest urządzone. Nadal jednak za bardzo się wczuwam. Przedwczoraj spociły mi się oczy przy reportażu o schronisku. Żadnym jakimś wstrząsającym, ot apel o budy dla psów na zimę. Poza tym postanowiłyśmy z Orianą zostać kwiaciarkami, mieć fach w ręku no i generalnie coś z życiem robić póki nam się chce. Ale tu też jest problem, bo przykładowo taka sytuacja: przychodzi ktoś wieniec zamówić pogrzebowy. I żeby np. napisać na wstążce coś w stylu 'dla kochanego dziadka' albo co. No przecież to takie smutne. Biedny dziadek umarł. A miał swój ulubiony kubeczek i kamizelkę. Biedny wnuczek nie ma już dziadka. Nie pomoże mu w nabijaniu fajki. Byśmy buczały przy robieniu tego wieńca że hej. Nie wiem, czy my się w sumie nadajemy do jakiekolwiek pracy.

A dziś w tramwaju rozbawiło mnie to:
Spienione morze wyrzuciło Hieronima na bezludną koralową rafę. Hieronim na kawałku papieru podał jej położenie i napisał kilka błagalnych słów o szybki ratunek. Papier włożył do butelki, szczelnie ją zakorkował i wrzucił do morza. Będąc jednak pesymistą, wiedział, że jej nikt nigdy nie wyłowi. Gdy wbrew przewidywaniom Hieronima butelkę wyłowili marynarze, pospieszyli mu na ratunek i wylądowali na wyspie, nasz rozbitek odmówił udania się na pokład i wyraził chęć pozostania na samotnej rafie, gdyż ocalenie uważał za cios zadany jego światopoglądowi. 
(R. Brandstaetter)

Jak już się chwilę pośmiałam, jęłam się zastanawiać, czy to już także mój światopogląd.