klub Zbyt Lotnych Umysłów

Z uwagi na duże zainteresowanie tym projektem, postanawiam go nieco przybliżyć. Jeden z czołowych kandydatów na członka tego klubu zapytał, co będziemy w sumie robić. Otóż - nie wiem. To będzie taka inicjatywa budowana na spontaniczności. Najpierw - jak mówiłam - robimy zlot świrów. W stolicy chyba, bo raz, że to stolica, a dwa, że tam Was sporo. Moja świta z kolei w dużej mierze to prowincjonalne wieśniaki, które Wawy nie widziały (Noelle, hyhy). Więc to będzie dobre miejsce, choć osobiście za nim nie przepadam. Niestety nie znam miejscówek, które by się nadały na taki sabat, no bo Wawę słabo znam. I sama nie wiem, czy lepiej w knajpie jakiej czy lepiej, żeby to była impreza zamknięta. Tam potrzebne byłoby nam jakieś fajne jedzenie, zapas alkoholu, dobra muzyka i moglibyśmy rozpocząć działalność. Opierałaby się pewnie na różnych rzeczach, od wspólnego filozofowania poprzez wspólne głupawki na wspólnych dzikich awanturach skończywszy. Myślę, że byłoby nam raźniej w takiej zdziwaczałej komunie. Tam byśmy tkwili, bo przecież właściwie i tak nic lepszego do roboty nie mamy, i czekali na propozycje. Aż nas ktoś zaktywizuje. Albo dostrzeże nasz geniusz i go z pożytkiem (dla nas) wykorzysta. Jeżeli byśmy się nie doczekali, klub ten zamieniłby się prawdopodobnie w jedyny w swoim rodzaju psychiatryk, bez centrali, administracji i dowodzenia. Czy nie to postulował Kesey? Tak czy owak - mogłoby być fajnie. Moglibyśmy się oczywiście wszyscy znienawidzić i pozabijać, ale mogłoby też być przeciwnie - nawiązałyby się przyjaźnie aż po grób oraz związki, z których dzieci byłyby już członkami klubu. Taka więc trochę sekta. Mimo tego, iż jestem pomysłodawczynią tego projektu, nie chcę być guru. Kobieta się nie nadaje. Ale chciałabym zostać prawą ręką i pierwszą kapłanką naszego wodza.
Takie coś, tak to widzę. Pasuje?

***

William, nie doczekam obrony, bo ja i temat mojej pracy nie mamy ze sobą nic wspólnego i dopóki nie zaczniemy mieć, a więc dopóki nie zmądrzeję, nie może do tego dojść. Taka jest moja hipoteza. Wersja oficjalna jest za to taka, że promotor nie może dogadać się z recenzentem. A że ja + uczelnia = przypał, to coraz mniej prawdopodobne wydaje mi się, bym została tym cholernym emgieerem.