blogosfera

Nie wiem, kto wymyślił coś takiego jak blog, ale czasem mam ochotę wylać na tego kogoś wielki kubeł pretensji. Oczywiście nie jest to niczyją winą, że się w takie coś bawię, ale przecież nie o to chodzi. Na bloggerze od 6 lat, jakoś właśnie we wrześniu początek sutry był. I przez te 6 lat nadziało mi się przez to tyle dziwacznych rzeczy, że aż się wierzyć nie chce. Z wielkiej puli rozmaitych sytuacji pozwolę sobie wymienić ledwie 5. Rudowłosy czarodziej z własnym wilkiem. Spotkanie człowieka, który pomógł mi jak chyba nikt w życiu. Moja koleżanka z Jeżyc, którą prędzej czy później przecież spotkam. Herman, z udziałem którego przeróżnych akcji dziejących się od paru już lat nie ma nawet sensu wymieniać. I Blase, na którego nie mam sił, więc też sobie daruję. No. I to są pozytywy, choć często dziwne i problematyczne i tak dalej. Ale wczoraj na przykład. Miałam pisać pracę, więc najpierw wlazłam na blogi znajome i postanowiłam sprawdzić jedną listę czytelniczą. Przejrzałam pobieżnie, ale na kilku dziennikach się zatrzymałam i tak oto poznałam dwie mało zabawne historie. Jedna o alkoholizmie, druga o strasznej jakiejś duszy chorobie, uniemożliwiającej osiągnięcie minimum zadowolenia dla normalnej egzystencji. Koszmar. Pamiętam też jeszcze - choć to nic przy tym - deszczowe dni leniwe, kiedy się nic nie robiło i poczytywało bzdury różne i natrafiło na wpisy pogubionych strasznie dzieciaków. Kiedyś też tak było? Nie przypominam sobie tego ze swojego dzieciństwa. Przynajmniej nie do tego stopnia. I ta chora dziewczynka. I też tamta. Strasznie dużo nieszczęść na tych blogach. Nie muszę tego czytać, wiem. I staram się naprawdę na to nie trafiać. Ale jak już trafię, to co poradzę, że to ma więcej sensu i prawdy niż jakiś bełkot o układaniu książek na półce według koloru okładek. Za jedno i za drugie osobny kubeł pretensji.