beginning of the ends

W sobotę mam absolutorium. Nie mam pojęcia, co mnie podkusiło, żeby tam iść (przepraszam Lil. ale przyznasz sama, że będą jakieś korzyści!). Może się łudzę, że do mnie dotrze, że to już koniec zaraz. Na razie skutecznie wypieram (w czym mi przeszkadzają, ale o tym zaś) i to też chyba nie do końca dobrze. W każdym razie absolutorium, taaak. Niedorzeczne jest choćby to, że mamy je przed sesją i przed obroną. Czyli takie ukończenie a conto. Może to i dobry pomysł. Nie wypada czegoś spieprzyć, kiedy się już teoretycznie rzuciło czapką.
Dostałam 4 zaproszenia. Jedno dałam Lil (do której ostatecznie przyjdzie aż jedna osoba, nie pięć) i 3 mi zostały. O, jakie to idiotyczne jest. Dałam te zaproszenia tak o, żeby coś z nimi zrobić, wcale nie dlatego, że akurat na te osoby mam największą ochotę. Bo, jakże to skretyniałe - albo kogoś już nie ma, albo ktoś gdzieś jest, ale nie wie nikt od lat gdzie, albo jeśli ktoś jest to przykuty do wyra. Wobec czego - nie ma innej rady - zamiast tradycyjnego rodzinnego obiadu w restauracji (wzdrygam się zresztą na samą myśl) - będzie trzeba to uczcić inaczej. Owocowe wino nad stawami, nad którymi odbyła się większa część wszystkich licealnych wagarów to dobre rozwiązanie.
Panicznie się tylko obawiam tego, co dalej. La la la laaaa...