let us die young or let us live forever

... napisałyśmy kredą nad brzegiem rzeki, w sobotę. Bo jak się jest w dwójkę, zwłaszcza nad rzeką, to jest fantastycznie. Ale wbrew temu, co myślałam, zblazowanie, które nie chce mnie wypuścić od bardzo wielu już miesięcy, nie wyklucza wcale mniejszych czy większych huśtawek. W poniedziałek ciągle lało i napis się pewnie zmył, podobnie jak mój nastrój zwyżkowy. Wstałam później niż powinnam, w rezultacie w autobusie spotkałam Hiva, który (co się zdarza często) okazał się gwoździem do mojej trumny. Opowiedział mi o obejrzanym niedawno dokumencie o prostytutkach. Otóż na Wschodzie jest tak, że prostytutki stoją sobie w witrynach, takich quasi-sklepowych i klienci mogą sobie je obejrzeć, a następnie wybrać określony numer. Bo są one oznaczone numerami. Ja wszystko rozumiem i wiem, że ten zawód istniał od zawsze i istnieć będzie i w to się już naprawdę nie mieszam, ale to dla mnie za wiele.
- Ej, co jest?
-
- No co się stało?
- Bez sensu mi.
- Ale dlaczego?
- Choćby dlatego, że ja nie chcę żyć w świecie, w którym można sobie kupić człowieka jak szynkę.
Zdruzgotany moim mokrym spojrzeniem Hiv zabrał mnie ze sobą na uczelnię, dał książkę, a później przytargał mi do domu zakupy, bo oczywistym było, że nie nadawałam się już kompletnie do bycia w świecie. Łaziłam pół dnia w kapturze na głowie i smutno mi było ogromnie, nie tylko przez te prostytutki oczywiście, tylko tak w ogóle. Czasem tak być musi. Miałam też ochotę napisać do mojego kompana, bo zawsze taką mam, kiedy mi beznadziejnie. Nie wiem, czy to dlatego, że podświadomie szukam u niego oparcia czy dlatego, że kojarzy mi się z beznadziejnością. Ostatecznie zapchałam się budyniem i jakoś dotrwałam do końca dnia.
A dziś dowiedziałam się, że jestem nietolerancyjna i nie lubię, kiedy ludzie są szczęśliwi. Very funny, naprawdę.