dlaczego uwielbiam Salingera

- Chciałabym, żebyś się ożenił - powiedziała niespodziewanie pani Glass rozmarzonym głosem. (...) - Doprawdy chciałabym. Dlaczego ty się nie żenisz?
 (...)
 - Za bardzo lubię podróżować koleją. Człowiek żonaty nigdy już nie może dla siebie zajmować najlepszego miejsca tuż przy oknie.
 - To nie jest powód!
 - Owszem, to jest całkowicie wystarczający powód.


Można by powiedzieć, że w tym wzroku malowały się - nie tak znowu paradoksalne, jakby się w pierwszym momencie zdawało - uczucia miłośnika samotności, który, gdy raz jego samotność pogwałcono, nie może napastnikowi wybaczyć, że w pewnej chwili po prostu wstał i wyszedł jakby nigdy nic.


Uwielbiam go, bo pisze z niezwykłą lekkością i to o tym defekcie, który czyni z ludzi wykolejeńców na (nie do końca) własne życzenie, jak gdyby to było w gruncie rzeczy coś naturalnego i przy okazji zabawnego. A z przenikliwością taką, że czytelnik nie ma wątpliwości, że Jerome sam ów defekt znał od podszewki. Oto jak się autorzy (i ich książki) stają najlepszymi przyjaciółmi.