co mówi Maslow

Bo dlaczego by się nie pouczyć psychologii na kulturoznawstwie, prawda? Uczyłyśmy się więc cały weekend, czy "uczyłyśmy" raczej. Dokonywałyśmy (a nawet dokonywaliśmy) nieustannej introspekcji, włącznie z rozwiązywaniem testów psychologicznych. To, jak chorzy jesteśmy, nie mieści się w głowie.
W każdym razie, jedną z koncepcji, które musiałyśmy opanować była psychologia organizmiczna (kto przeczytał 'orgazmiczna' ręka w górę!). A więc m.in. znany wszem i wobec z lekcji przyrody już w podstawówce Abraham Maslow i jego piramida potrzeb.
Jak wiadomo - podstawowe są te fizjologiczne. Przeanalizowałyśmy to i doszłyśmy do następujących wniosków:
- aby się uczyć, musimy być najedzone.
- ja jem ciągle.
- jako i ja.
- kto by pomyślał, że nauka, a nawet "nauka" kosztuje tyle energii!
- włacha! dawno nie byłam taka wygłodniała!
- ej, to może my się jednak uczymy? 
Na pewno tak właśnie jest. W międzyczasie postanowiłam się koncepcją Maslowa podzielić. W odpowiedzi usłyszałam, a jakże, krytykę. Oraz nieznaczną, ale jednak modyfikację. Życie nie opiera się na jakiś tam piramidkach. Jesz, pierdolisz i wychowujesz. Taka jest prawda. Po drodze narzekasz. Hmm.. To narzekanie to właściwie jaka jest potrzeba?

Dalej pozostając w temacie stwierdzam, że moja piramida chyba leży i mnie przygniata. Potrzeby fizjologiczne, ta cholerna samorealizacja no i oczywiście potrzeba przynależności.
Od jakiegoś czasu także bezpieczeństwa (w marcu wymiar sprawiedliwości wskaże mi dalsze tory mej egzystencji, taka nowość. Zabawne, biorąc pod uwagę, że nie dalej niż parę dni temu rozmawialiśmy o tym w kontekście tego, co przyniesie jutro. I że nie wiadomo. Otóż - wiadomo).
Ale za to będę mogła zaspokoić potrzebę estetyczną. O tak. O tak, taaaaaak! Radość ma nie zna granic.