wtf

Coś mi się stało w mózg. Przecież jestem taka rozsądna i odpowiedzialna. Byłam. Może to nawet tak nie wygląda, ale każda nawet jazda po bandzie jest kontrolowana. Zawsze wiem, co mam zrobić, nigdy o niczym nie zapominam i umiem się dobrze zorganizować. Ale przyszedł maj i mi odbiło.
Cały wtorek matka truła o lody. Nie miałam jednak po drodze do sklepu, więc ich nie kupiłam.W środę rano wyłączyłyśmy lodówkę, żeby ją umyć, odmrozić itd. W chwilę później poszłam na zakupy, kupiłam bułki, coś na obiad i... lody. Myśląc sobie jeszcze przy tym, że hoho, pamiętałam, nie musiała mi przypominać. Przychodzę, wypakowuję siatkę.
- Coś ty kupiła?
- ?
- Lodówka nie działa. Sama ją wyłączałaś pół godziny temu. 
- Ty, faktycznie!!
Tym sposobem musiałyśmy wpieprzać lody na śniadanie.
Wczoraj jednak przeszłam samą siebie. W Gnieźnie organizowali konferencję, o Heideggerze. Filozof mówił mi o tym już od lutego. Stwierdziłam, że dobra, pojadę. Porozkminiam, jak to jest, że taki wielki geniusz zapisał się do NSDAP. Gdzie sens, gdzie logika. Nawypożyczałam ksiąg, m.in. fajną taką, o historii Heideggera i Arendt - od zawsze mnie ten romans fascynował. I zaczęłam nad tym myśleć. Zanim jeszcze wszystko było wiadomo, Filozof zapytał, czy chcę obiad mięsny czy wege. Mówię, że wege, ale niech jeszcze nie zamawia, bo przecież nie zapłaciłam itd. On, że nie ma problemu. Ja na to, że najwyżej będzie jadł dwa. W końcu jednak przelałam mu pieniądze no i fajnie. Konferencja się zbliża. Termin: 10 maja. Tymczasem wczoraj siedziałam sobie w nowym śpiworku (musiałam sprawdzić, czy wygodny itd), kiedy dostaję smsa od Filozofa:
- Czy pamiętasz o konferencji?
- Chyba pamiętam. Dlaczego pytasz?
- Bo Cię nie widzę ;) 
Patrzę w kalendarz: 10 maja. Patrzę na stronę konferencji: 6 maja. Hahahah.
- O cholera. A więc jednak będziesz jadł dwa obiady... Przepraszam!
I ja nie rozumiem, nie mogę pojąć, jak to się stało. Wieczorem dzwonił do mnie, bo chyba się zmartwił. Już ostatnio uznał, że nie jestem normalna, co mi się wcale nie spodobało, a teraz pewnie pomyślał, że zmarnowałam zwariowałam do reszty. Musiałam prawdę powiedzieć - że popieprzyłam terminy, pierwszy raz w życiu i nawet się nieźle z tego ubawiłam. No cóż. Albo sobie wypłukałam szare komórki albo to jednak ta nieszczęśliwa miłość do Bożydara. Wygarnę mu to kiedyś. Należy mi się rekompensata za straty moralne (i nie tylko!). Choćby dożywotnio darmowe piwo dla mnie i wszystkich osób kiedykolwiek w tej knajpie mi towarzyszących. Albo chociaż sok. To chyba byłoby w porządku?