banicja

Czas podzielić się naszą wspomnianą już wizją ze światem, ażeby świat mógł zacząć nam zazdrościć. Wpierw jednak dwa małe incydenty poprzedzające.
#1 Jeszcze latem wraz z Kamalą i moją matką śmiałyśmy się z tego, że Hiv chciałby zmienić sobie imię na Milan. Kiedy już skończyłyśmy się z niego nabijać, obwieściłyśmy, że idziemy na spacer nad rzekę, na co moja matka wyraziła przypuszczenie, że po drodze pewnie kupimy piwero. Urzekło nas to słowo. W efekcie powstała osobliwa wielce postać nazwana Milanem Piwero, choć wtedy jeszcze nie wiedziałyśmy, kim miałby on być.
#2 W sobotę oglądałyśmy z Kamalą kolczyki wiszące na straganie. Niektóre były zrobione z różnokolorowych szkiełek.
- Witraże w oczach - powiedziała Kamala, choć chodziło jej o uszy. Pole do wyobraźni pojawiło nam się jednak ogromne, wszelkie odmienne stany świadomości by do takich witraży pasowały jak ulał!

No i jeszcze kontekst - miałyśmy wyjątkowo nieudany dzień w poniedziałek. W ogóle passa ostatnio kiepska jest, a my czujemy się jakieś takie wyobcowane i zapomniane. W poniedziałkowy wieczór siedziałyśmy więc we trzy - Kamala, Noelle i ja - w irlandzkim pubie i było nam coraz bardziej przykro. Nie było więc innego ratunku, jak tylko jakoś się z tego wszystkiego ponatrząsać.
- Jakbyśmy były poza społeczeństwem! - stwierdziła Kamala.
- Chciałyśmy tego swojego czasu... - przypomniała Noelle. - Widocznie teraz się sprawdziło.
- Cóż, jesteśmy więc banitkami - obwieściłam. - Załóżmy tajne bractwo.
- Nie wiem, czy to może być bractwo, skoro jesteśmy kobietami. 
- Może, na banicji można wszystko, już i tak jesteśmy poza.
- Potrzebne nam pseudonimy.
- Ja będę Amareną zatem!
- Też myślałam, że to w takim stylu być powinno. Co jeszcze jest... Sherry.
- Tequila. 
- Cudownie. Od razu mi lepiej! I wszystko się zgadza, mam imię na A, jestem Amareną, Kamala ma wiśniowe włosy, a ty jesteś wstrząśnięta niezmieszana.
- To było martini. 
- Bardzo ładna nazwa. Musimy znaleźć Martini! Myślicie, że ktoś się kiedyś do nas przyłączy? Do muszkieterów się przyłączył...
Na ścianie wisiało zdjęcie U2 - Bono z trzema kompanami na tle późnozimowego pejzażu.
- To my i Martini! 
- Martini to przecież kobietaaa... - upominałam.
- Niiieeeprawda - ucięła rozmarzona Noelle.
- Pasowałoby to przecież do jakiegoś Marcina znakomicie. 
- Znam ze trzech, ale nie wiem, który niby chciałby się do nas przyłączyć.
- Byłby dla nas kimś jak Charlie w Aniołkach Charliego. 
- Martini to kobieta...
- Jest mnóstwo innych fajnych nazw w zasadzie... Soplica, Komandos, Bimber...
- Bourbon! Belmor może być Bourbonem, pasuje do niego!
Na takich głupawych rozkminach minął nam wieczór, trzeźwy, co warto zaznaczyć. Potem rozstałyśmy się - Tequila odjechała do Bourbona, a Sherry i ja walczyłyśmy o złapanie ostatniego autobusu, wiadomo - wszędzie przeszkody, niełatwe jest życie banity. Mimo śnieżycy jednak nam się udało, więc zachęcone tym małym sukcesem, snułyśmy wizję dalej.
- Potrzebne nam atrybuty, uważam.
- Ja mogę mieć piersiówkę.
- Okej. Ja korkociąg.
Atrybutem Tequili jest kiszony ogórek. Następnie uznałyśmy, że skoro jesteśmy i tak na wygnaniu, powinnyśmy rzeczywiście gdzieś zniknąć. My i Martini.
- Wiem, kim mógłby być Martini! Jednym z tych trzech Marcinów właśnie. Załadowałby nas na statek i popłynął z nami gdzieś daleko, na bezludną wyspę. 
- Hmm... Nasz znajomy żeglarz? No moooże. W sumie, zawsze nas rozumiał.
- Zawsze przez 4 dni.
- To dobrze rokowało! No niech będzie. Kapitan Martini znalazłby nam, banitkom, dogodną wyspę. Mógłby z nami zostać. Pędzilibyśmy wódkę z kokosów - kokosankę!
- Można by też przechwycić jakiś transport opium z Chin przy okazji. Witraże w oczach gwarantowane!
Ostatecznie wymyśliłyśmy więc, że popłynęlibyśmy jakąś uroczą łajbą o nazwie ot choćby Dar Chmielu na Pacyfik, koniecznie na Pacyfik. Raz że spokój, dwa że pacyfa. Tam znaleźlibyśmy jakiś archipelag bezludnych wysp, które określilibyśmy jako Etyleny. Jako pierwszy odkrył je nie kto inny, jak Milan Piwero oczywiście, nasz pionier! Tam robilibyśmy tę kokosankę i żyli z dala od wszystkich trosk. Przed snem marzyłyśmy więc sobie jeszcze o Etylenach, popijając melisę dla uspokojenia emocji. Niestety, przed banicją nie ma ucieczki, musimy się nadal zmagać z przeciwnościami losu. Wierzymy jednak, że znajdziemy pewnego dnia swoje Etyleny, gdzie będziemy wiedli szczęśliwy beztroski żywot w zgodzie z naturą i sobą nawzajem.

Taka oto wizja. Wiemy, że głupkowata i nie ma się czym chwalić, bo narażamy się na posądzenie o kult alkoholu, co prawdą tak do końca nie jest. Po prostu lubimy Dionizosa, ten dziki pierwiastek domagający się uciechy w sytuacjach wszelakich, od chęci ucieczki przed problemami począwszy na znudzeniu płaskim żywotem skończywszy, a w obliczu nie najlepszych kontaktów z człowiekami nasilający się szczególnie. Mogłyśmy się poryczeć i obeżreć czekoladą, ale durny ten pomysł uchronił nas przed postawieniem krzyżyka na tym poniedziałku. Poradziłyśmy sobie na tyle, na ile mogłyśmy. Bractwo Banitów śle ukłony! I pokazuje język.