a love of shared disasters

Słucham CBP i pięknie się pogrążam w nastrojach wszelakich, przede wszystkim tych w dolnych rejestrach. Mollowych.

***
Mam patologiczne patrzenie na ludzi. Nie mogę się przyzwyczaić, nie mogę zaakceptować, że oni są tylko epizodycznie. Nigdy nie byłam jakąś szczególnie społeczną istotą, tłumy lubię tylko na koncertach, a bycie w centrum zainteresowania jest dla mnie koszmarem. A z drugiej strony tak się cholernie przywiązuję do ludzi. Oni są na chwilę i ja to wiem, więc zawsze się staram te chwile wyeksploatować do cna, ale to i tak zawsze za mało i potem cierpię katusze, kiedy znikają. Doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że gdybyśmy byli wszyscy razem cały czas, nikt by tego nie wytrzymał, a u mnie pierwszej pojawiłaby się potrzeba nie tyle nawet prywatności, ile wręcz izolacji. Ale mimo to, cholera. Były bóle po Woodstocku, po Bieszczadach, teraz będą po pracy. Są po ludziach wcale nie z mojej bajki nawet, bo wystarczyło, że spędziliśmy razem trochę czasu i coś nas połączyło. Świat był taki sam przez moment dla mnie i dla nich. Tak jest ciągle, od lat, nawet jeśli wcale za czymś nie przepadam (wstawanie co weekend o 5 rano po to, by wspólnie układać kwiaty do wieczora). I tak mi potem brakuje nie tego, ile atmosfery. Stworzonej przez osoby biorące w tym udział. Dopóki się nie przywiązuję do ludzi z windy lub autobusu (bo z pociągu mi się zdarzało) to chyba nie jest źle... Pamiętam, jak w podstawówce mieli wymieszać nam klasy. Rozpacz. Zakończenie gimnazjum. Rozpacz. Potem już nie aż taka, bo przestałam być naiwna i nawet przestało mi przeszkadzać czcze gadanie o utrzymywaniu kontaktu, bo wiadomo, że to bajki. Ale za każdym razem czuję, jakby te wszystkie odchodzące, znikające osoby zabierały ze sobą kawałeczek mnie. Kawałeczek, który im daję w zamian za cząstkę ich. W różnym jednak stopniu odczuwamy ten ubytek.
Stąd pewnie te moje utopijne, nierealizowalne marzenia o takiej prawdziwej paczce, jak z filmów. A nie o licznej, ale rozproszonej grupie znajomych. Albo mrzonki o czymś w rodzaju hipisowskiej komuny. Gdyby raj wyglądał tak, jakbym chciała, spotykalibyśmy tam wszystkich. Można by było być ze wszystkimi i każdy by tego tak samo chciał. Nie byłoby zadręczonych przez cudze problemy, nie byłoby samotnych, nie byłoby takich, którzy do kogoś tęsknią. Ale tu jest jak jest, więc - choć to głupie i zaprzeczam w ten sposób samej sobie - jeśli coś trwa za długo, przykręcam kurek i też się w końcu wycofuję. Bo lepiej żeby było mocno przez chwil parę niż miałoby się rozczarowująco rozmywać. Choć są oczywiście wyjątki. Ostatecznie, i tak chyba we mnie więcej odruchów społecznych niż w niektórych towarzyskich ekstrawertykach. Bo jak już być ze sobą, to lepiej na 100%, bez dawkowania, niż potem żałować zaprzepaszczonych szans na integrację, zabawę do białego rana, ważne życiowe rozmowy lub może nawet przyjaźń na całe życie.