jest smak!

Mam się dziś zaskakująco dobrze. Może dlatego, że tyle sensownych rzeczy zrobiłam. Np. te głupie prezenty (wciąż nie mam dla mojego bratanka). Nie są zbyt okazałe w tym roku, więc uznałam, że je chociaż fajnie zapakuję. W tym celu łaziłam po lesie w poszukiwaniu odpowiednich szyszek i było fajnie i mroźno. W tym też celu knuję ze wszystkimi, których znam, żeby komuś wykombinować gwiazdkową niespodziankę, taką bezcenną, bo niematerialną. A jeszcze oprócz tego wzięłam się za pisanie bardziej publiczne niż do tej pory. Nie jest to nic wielkiego, taka tam strona o kulturze. Nic z tego nie mam oczywiście, ale sobie piszę. I napisałam o ważnej rzeczy i oni to od razu wrzucili, przez co mam teraz nadzieję, że się przyczynię do tego, żeby komuś pomóc. O tej ważnej rzeczy jeszcze potem powiem. W każdym razie fajne to wszystko, bo mam przez to poczucie sensu. Jak robię coś na większą skalę, z myślą o kimś, nawet, gdy go nie znam, czuję się sensowniej. Nie wiem zasadniczo, o co w życiu chodzi, ale w moim chyba powinnam coś robić takiego, inaczej mój idealizm zejdzie na psy, w nihilizm się zmieni i mnie zeżre. Póki co jedynie regularnie podgryza. Z innych dobrych wieści, okazało się, że mam nawet jakieś tam kontakty biznesowe i ktoś się o mnie upomina. Ale to też kiedy indziej. Z wieści mniej dobrych, bo i takie są oczywiście, musiałam się rozstać dziś z moimi starymi glanami. Ten związek nie miał już dłużej sensu. Ile razy miałam je kleić albo udawać, że nie mają wcale tej wielkiej dziury. No i poza tym miałam dziś wielce niemiły sen. Sprawcą tego jest chyba mój kompan nieszczęsny, co to mi niby wcale nie wyrządza żadnych krzywd. William Turner, poniekąd brałeś udział w tym śnie. Niedobry sen. Ale spałam do 9, żeby go dokończyć.