stare filmy...

... mają to do siebie, że są lekkie, łatwe i przyjemne, a jednak mocno dają do myślenia. A ja postanowiłam, że obejrzę wszystkie filmy, które mam, a których nie widziałam. Moja filmoteka jest bogata niezwykle, ale ja się zafiksowałam i w kółko oglądam znane już filmy. Czas wyrwać się przeszłości! - postanowiłam i na pierwszy ogień poszło "It's a wonderful life". Fajnie, pomyślałam, może moje chęci życia trochę wzrosną. Myliłam się jednakowoż. Ale po kolei. Głównym bohaterem jest taki George, bardzo fajny facet. Od małego był naprawdę w porządku, pomagał komu mógł no i w ogóle. I zostało mu to. Mieszkał w takim zapyziałym miasteczku, ożenił się, miał czwórkę dzieci i pracował w firmie, która pomagała ludziom wyrwać się ze slumsów. Sam klepał biedę i nie miał nawet kiedy jechać w podróż poślubną. A od zawsze marzył o dalekich wycieczkach i odkryciach. Zbliżały się Święta (wiadomo które) i wszystko szło mu jeszcze gorzej niż zwykle. Na domiar złego jego wspólnik zgubił 8 patyków, więc księgi się nie zgadzały, więc przyszedł inspektor finansowy i chciał go wsadzić do puszki. George'a szlag jasny trafił i uznał, że ma już dość. Upił się, po czym wybrał się na most, skąd miał zamiar skoczyć, co by się męka jego skończyła. I wtedy wątek fantastyczny - przychodzi do niego anioł. Upraszczam nieco, bo to było trochę bardziej skomplikowane i mniej niedorzeczne, ale efekt jest właśnie taki. I ten anioł próbuje mu wyperswadować ten pomysł z samobójstwem. [od teraz będą spojlery] George mówi mu, że wolałby się nigdy nie urodzić, więc ten anioł pokazuje mu, jaki byłby świat, gdyby jego, George'a, rzeczywiście nigdy nie było. No i byłby to świat dużo gorszy, jego brat by zginął, znajoma została dziwką, matką zgorzkniałą chamską babą, ludzie mieszkaliby w tych slumsach itd. Georgem to wstrząsnęło i od razu zechciał powrócić do życia, co anioł mu umożliwił oczywiście. Pobiegł do swojej żony, wielce szczęśliwy i nawet chciał się dać zapuszkować. Okazało się jednak, że nie ma takiej potrzeby, bo żona jego była fajną babką i zawsze mu pomagała. Zorganizowała więc zbiórkę i te 8 tysięcy uzbierali i wszystko było dobrze. George nie poszedł siedzieć, wszyscy śpiewali kolędy, a ten anioł za dobrze wykonaną misję otrzymał wreszcie po ponad 200 latach upragnione skrzydła. Czyli happy end pełną gębą. Zwykle tego nie lubię, ale tu to jednak było na miejscu. George naprawdę sobie zasłużył na to, żeby mu się ułożyło.
W czym problem więc? Zaczęłam się zastanawiać, jakby to było, gdyby to mi przyszło do głowy ze sobą skończyć i do mnie przyszedłby taki anioł. Pokazałby mi, jakby wyglądał świat, gdybym się nie urodziła. No i co, jeśli wyglądałby lepiej? Na pewno życie niektórych ludzi byłoby mniej problematyczne. Zwierzyłam się z tego wszystkiego Orianie, a ona powiedziała, że przecież nikomu nic złego chyba nie robimy, więc jednak lepiej, że jesteśmy. Nie jestem wcale przekonana. Złego owszem, nie (mam nadzieję!), ale czy dobrego? Chwila w wolontariacie, 1,5 litra oddanej krwi, parę baniek zebranych na chore dzieciaki i kupka listów w obronie więźniów politycznych. To uzasadnia moją obecność? Równoważy wszystkie świństwa, które chcąc nie chcąc jednak czasem robię? Bilans wychodzi na plus, na minus czy może na zero? Jeśli nie na plus, to bez sensu, bardzo bez sensu. Żeby była jasność - nie piszę tego po to, żeby się poużalać nad tym, jakie to niedorzeczne jest moje małe, marne życie albo żeby uzyskać skądkolwiek zapewnienia o tym, ile to wnoszę w świat wspaniałości. Po prostu się zastanawiam, poważnie się zastanawiam. Nad tym, czy mój żywot służy komukolwiek i czy chociaż służy mnie samej. No i nie wiem.