wiwat styczeń!

Do przewidzenia było, że bez wielkiego jebnięcia się nie obejdzie. Wpłynęło na to wiele czynników. Mój znajomy strasznie wolno kojarzy. Ja bywam jak Cottard. Poznałam kolejnego świra, w dodatku z mojej uczelni, więc szansa na to, że na niego wpadnę jest ogromnie wysoka. Na domiar złego nawet on stwierdził, że coś ze mną jest nie tak. A ten mój znajomy (który nie rozmawiał ze mną przez jakieś 3 lata, bo od znajomości ze mną wolał schadzki z jakąś Melorą, jakby tego nie można było pogodzić) w ogóle się z tą tezą nie zgadza. Nie, ależ skąd. Jak już mówiłam - książkowy przykład stabilności i w ogóle wszelkich cnót.
Czara goryczy przelała się jednak dziś. Obudziłam się z kiełkującą ósemką (dowód mojego niezaprzeczalnego geniuszu) oraz z uczuciem tępego wiertła tkwiącego w moim podbrzuszu. [Joł..]
Przy ziółkach przejrzałam maile i w ogóle, zapoznałam się z tym, co u moich (nie)znajomych słychać. To jest możliwe, nawet jak się nie ma fejsa. No i już mnie szlag trafił.
Po zrobieniu stu niezbędnych rzeczy miałam zamiar zabrać się za esej, którego narzucony tytuł jest niezrozumiały. Podobnie jak niezrozumiałe są notatki, bo niezrozumiały był ten bełkot trwający w sumie drugi semestr. Bo po co mamy mieć sensowne zajęcia! Nienawidzę bezsensownych rzeczy, które robić muszę, no nie mogę, po prostu nie mogę tego robić. Opanowała mnie więc furia, były nawet ofiary (w postaci rzeczonych już notatek). W międzyczasie mój stan pogorszył się do tego stopnia, że nie mogę usiedzieć bez skulania się i nie mogę otworzyć paszczy. Mimo to postanowiłam iść po czekoladę, mając nadzieję, że uczyni mnie ona szczęśliwą. Postanowiłam też zapalić sobie świeczki, a że jedna z nich była już prawie wypalona i nie sięgałam do knota, a nie miałam zapałek, to użyłam papieru. Został mi on w dłoni tląc się, nie chcąc zgasnąć i zasmrodzając mi pokój. Co ja mam z tym zrobić? - zapytałam retorycznie samą siebie. W efekcie nie pachnie jabłkami, cynamonem, wali spalonym papierem. Z żywiołami nie ma żartów! Od razu człowiek nabiera pokory. Więc siedzę sobie, wpycham czekoladę w wąską szczelinę ust i zaśmiewam się z durnoty własnej oraz z tego wpisu. Dlaczego ona porzuciła bloga?!
_____________

A ja za wkurwialność.