pusto i pełno i pusto.

O mam to. Miewam. Często. Nieczęsto ulegam, ale to wcale niczego nie zmienia.
Po piątkowej panice, ataku szału i histerii, a ostatecznie ciężkim załamaniu nerwowym postanowiłam jednak wziąć się w garść. Czyli na pocieszenie zjadłam miliard tostów z pastą i szczypiorkiem i poszłam spać. To się może wydawać śmieszne, ale nie robiłabym przecież takiego cyrku, gdyby chodziło o jakieś tam zwykłe zeszyty. Czy choćby dzienniki, pamiętniki itd. Tu chodzi o coś więcej.
Wczoraj więc do popołudnia zwlekałam z dalszymi poszukiwaniami, bo co jeśli ich nie znajdę, prawda? Wtedy już wszystko stracone. Wcale nie przesadzam, to w pewnym sensie dorobek życia. Zawsze mówiłam, że gdyby był pożar, wojna czy inny kataklizm, to one byłyby pierwszą i zapewne ostatnią rzeczą, jaką bym z sobą wzięła.
Na szczęście (o, dzięki niebiosom!) sprawa zakończyła się prawie że szczęśliwie. Kajetów 12/15 zostało wyrwanych z czarnej dziury i z odmętów zapomnienia. Finał to wielce radujący.

***

- Wcale tego nie lubię.
- Dlaczego?
- No bo to puste, nic nie daje, nic nie wnosi, przeciwnie.
- To po co to robisz?
- No bo przez chwilę nie jest pusto! Wiesz, jest, robisz to i nie jest, kończysz i jest jeszcze bardziej pusto. Łapiesz?
- A, no jasne. To się nie dziwię, też bym tak w sumie robił. Dlatego, że nie jest i że potem jest bardziej.
- No właśnie, właśnie, sam rozumiesz.

No i teraz jest właśnie bardziejpustyetap na tej sinusoidzie. Podejrzewam, że do jutra. Ale to i tak długo.