popyt, podaż i erotyka

Powinnam tą erotykę capslockiem wpisać. Nieważne. Na sam wpierw wstęp niemający związku z niczym, no bo jest sesja, więc po co się uczyć albo chociaż napisać krótko i na temat i wrócić do nauki. Bez sensu. Dużo lepiej wstać jutro wraz ze słońcem nóż czując na gardle i wtedy wszystko ogarniać. Albo w autobusie. Albo wierzyć w to, że spanie z notatkami pod poduszką załatwi sprawę. Sesja naprawdę owocuje zaburzeniami psychicznymi. Już nie będę o tym mówić, bo się robię monotematyczna, ale to wszystko przez zaporiadę. Nieważne.
Jem sobie kwaśne truskawki, z radością stwierdzam, że lecą teraz po 2 odcinki '1z10' i się zastanawiam, dlaczego z tygodnia na tydzień mam coraz mniej sensownych możliwości do wykorzystania moich głosów. To już naprawdę jest koniec sztuki? Z tygodnia na tydzień przekonuję się o tym bardziej. No bo dlaczego nie może być po mojemu, a jak może to tylko na chwilę?

***

Do rzeczy. Normalnie to nie myślę o pewnych rzeczach, ale mnie czasem coś zmusi. To w zasadzie jest powiązane jednak z wątkiem powyższym (ha!), bo to się dzieje jednocześnie. Muzyka 3 godziny i śmiechy chichy. A potem problemy egzystencjalne. Wkurwy i dylematy. Dołeczki i dołki, wyznanka i zwierzonka.
No i tak - co z tą blogosferą? Mówili o tym, dziś nawet, przy czytaniu prasy, że artykuł jest o tym, jak zarobić na blogu. Że Kasia Tusk, albo reklamowanie kosmetyków, albo ubrań, albo reportaże z dalekich podróży. Albo miliard innych sucharów. Na to jest popyt, taki raczej duży.
Mniejszy popyt, ale jednak wciąż popyt jest na blogi o dupie maryny (owszem, ten też jest z tejże właśnie kategorii), czyli o codzienności, jakby to powiedział mój dostarczyciel dylematów - lajfstajl, dziwko.
Po przeprowadzeniu analizy, najpierw powierzchownej, potem głębszej (na superdogłębną szkoda mi czasu, ale może w przyszłości..) doszłam do wniosków w zasadzie zupełnie niezaskakujących.
Czyta się o śniadaniach, romansach, tęsknotach, dłoniach między udami, zepsutych pralkach, dzieciach etc.
Nie czyta się o rozterkach wewnętrznych o skomplikowaniu na poziomie ekspert (to też jest talent!), o sprzecznych uczuciach (bo ekshibicjonizm uczuciowy to za mało i to pogmatwane zbyt), na Weltschmerz też już nie ma popytu (wszak to nie romantyzm), a i zwykła krytyka społeczna nie jest przyjmowana z otwartymi ramionami (bo to nie krytycy a jęczydupy). Takie rzeczy w blogosferze i nie dziwota to.
Mój esej też tak wygląda. Gadam sobie, co właśnie analizuję i nie dochodzę do niczego odkrywczego.
W każdym razie - czytamy blogi naszych znajomych, no bo to nasi znajomi. Inna opcja - czytamy blogi, z autorami których możemy się utożsamiać.
I tu sobie można wplatać koncepcje nadludzi i w opozycji psychologię tłumu. Co by jednak Weltschmerzu nie doświadczyć zbyt głęboko (zu spät).

Trzeci raz to odsłuchuję pod rząd. To chyba o czymś świadczy. Np. o tym, że nie mam gustu i muńków i grabaży powinnam. Na to też już nic się nie poradzi.

Ahm, jeszcze jedna obserwacja, już taka całkiem prywatna. Znów ten mój antyfeminizm albo i szowinizm nawet. Ukamieniowaliby mnie za to na uczelni mojej. Irytuje mnie znakomita większość kobiecych blogów. Są jakieś zbyt... Nie wiem. Albo umieram na nudę, bo nie obchodzi mnie zepsuta pralka albo wczasy z teściami albo się zniesmaczam czytając z detalami o szczegółach pikantnych nocy albo się krzywię od nadmiaru ekshibicjonizmu w jeszcze innym wydaniu. Och, bo tak tęsknię, bo twoje ramię, zapach twoich skarpetek, bo taka jestem samotna. No a przecież romantyzm już minął, no nie? I to podane w sosie dosłownym albo przeciwnie - efemeryczność na pełnym gazie. No nie rozumiem.
Czemu ja tak nie mam? Czuję się uboższa. Nie rozgrzebuję swoich tęsknot, bo to nawet nie tyle tęsknoty, co chęci, a chęci po prostu realizuję. A jak nie mogę, to też się jakoś nie pławię w tym. No dobra, pławię, ale w zupełnie innym sensie. I nie umiem o tym pisać, co za nieszczęście. Właściwie... skoro jest sesja, to może by znaleźć sobie inne zajęcie i stworzyć np. taki hmm.. sonecik. Albo o, erotyk nawet!
Co prawda ostatnie wyzwanie jakie sobie ustanowiłam (zaprosić nieznaną osobę na herbatę) brzemienne się okazało w skutki, ale czego się nie robi dla sztuki.

Jeszcze tylko ostatni raz i wracam do książek. Uhm. Nietzsche czeka.