popędy i popędziki.

Według Marcusego rządzą nami dwa popędy - popęd życia, czyli Eros i popęd śmierci, czyli Thanatos. No i generalnie Eros powinien mieć pierwszeństwo. Bo on jest tożsamy z zasadą twórczości (ten drugi z zasadą rzeczywistości), a człowiek jest przecież twórcą i powinien tworzyć. Jest jednak problem, bo człowiek chce być twórcą, a kultura mu to uniemożliwia, bo - jak wszyscy wiedzą - jest źródłem cierpień i każe mu najpierw ogarnąć rzeczywistość. Pojawia się też pewien ciekawy paradoks - mamy bowiem od cholery ułatwiaczy w postaci pralek, zmywarek, bankowości internetowej czy czego tam jeszcze, powinniśmy mieć więc czas dla siebie, na tę twórczość, na Erosa, radość, zabawę czy cokolwiek. Tymczasem jest odwrotnie - jak już się uporamy z rzeczywistością, okazuje się, że na Erosa jest bardzo niewiele miejsca, a my, miast je wykorzystać, wybieramy Thanatosa, optując ot choćby za pustymi rozrywkami typu surfowanie po necie, siedzenie przed tv czy pijatyki w pubach. A śruba jest stale przykręcana, pomimo braku konieczności. Cytując mojego promotora - co zrobić trzeba, to trzeba, a potem chcemy się napieprzyć na maxa. Rezultatem kryzys podmiotu, a co za tym idzie - kryzys wszystkiego. Jak to w filozofii - może nieco naciągane, ale sporo w tym racji, której inaczej nie sposób dostrzec, jak tylko przedstawiając to w jak najbardziej radykalny sposób.
Wspominam o tym, bo ostatnio musiałam o tym pisać i trochę mnie to zmartwiło, tak już w skali mikro, mojej własnej. Erosa swojego bowiem trzymam raczej w klatce, a Thanatos robi, co chce. I nie wiem już, co tak naprawdę mną rządzi. Przykładowo - jutro z Sąsiadką idziemy na przysłowiowe piwo. A idziemy dlatego, że każda ma bałagan w głowie, generalnie szału nie ma i fajnie by było pogadać, a przy herbacie o pewnych sprawach się po prostu nie da.  Więc to będzie przyjemność, zabawa, Eros czy to napieprzenie się na maxa czyli Thanatos?